The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom biologeert en frustreert
The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom is een vervolg op een al fantastisch spel, dat de hype op bijna elk vlak waarmaakt. Toch zijn er wat dingen waar je als speler rekening mee moet houden.
Nee, dit wordt geen typisch artikel waarin ik bewust een tegengeluid ga geven op alle lovende kritieken. Ik vermaak me namelijk ontzettend met The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Het is het type spel waar ik mee bezig ben zodra ik mijn Nintendo Switch uitzet. Wat zit er bovenop die heuvel? Wat ligt erachter? Hoe krijg ik die ene puzzel opgelost en ben ik in staat om een specifiek bouwwerk te fabriceren? Laat er geen misvatting over ontstaan. Tears of the Kingdom gaat bij mij de boeken in als een zeldzaam goed spel (én vervolg), dat de hype op zo’n beetje elk vlak waarmaakt.
In de basis voelt Tears of the Kingdom nog steeds heel erg aan als The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Je loopt door een haast verlaten Hyrule rond, verkent de prachtige omgevingen en komt dit keer ook in gebieden boven en onder het oppervlakte. Je vecht tegen vijanden, zoekt naar uitdagende shrines en verzamelt ondertussen wapens, Korok-zaden, schilden, harnassen en kledingstukken en glimmende hebbedingetjes waarmee je je hartjes en stamina aanvult. Maar daar bovenop zitten uitgebreide gameplaysystemen die vanaf het eerste moment biologeren.
Tears of the Kingdom zoekt de grenzen op
Wat ik vooral zo knap vind van het ontwikkelteam achter deze game is dat het de grenzen van de gameplay opzocht. Nintendo keek naar wat voorganger Breath of the Wild goed maakte; maar ook wat beter kon en bedacht daar nieuwe mechanics voor. Zo keert de magnetische straal min of meer terug, en kun je met de Ultrahand dit keer zo’n beetje alles oppakken, verplaatsen en aan elkaar vastmaken. Daarnaast is er een soort plafondpower. Sta je in een grot, midden in een berg, en wil je snel naar buiten? Dan gebruik je deze kracht om door het plafond te reizen en bovenop te eindigen.
Maar die power heb je ook nodig voor het oplossen van puzzels of om simpelweg verder te komen. Er zijn momenten waar klimmen simpelweg niet afdoende is, en dan moet je kijken of er ergens een afdak is waar je onder kunt staan. Zodra je deze kracht gebruikt en je ziet dat mikpunt groen wordt, dan kun je door het plafond (en soms een gigantisch bouwwerk) reizen. Dit soort gameplayopties (en meer, zoals de krachten die je krijgt na het voltooien van tempels) bouwen voort op de basis die Breath of the Wild neerzette, zonder hoofdpersonage Link te sterk of behendig te maken (en zonder het spel te breken).
Sneller de wereld om je heen ontdekken
Dankzij dit soort opties ben je gelukkig wel minder tijd kwijt met heen en weer lopen. Want wanneer je dus in een berg staat, dan sta je binnen enkele seconden weer buiten. Een andere mogelijkheid die daaraan bijdraagt is de optie waarmee je zelf apparaten kunt bouwen, zoals auto’s of boten. Je moet dan zoeken naar de juiste onderdelen of materialen. Maar wanneer je die hebt, en je hebt een functionerende constructie gefabriceerd, dan blijft dat bouwwerk bij je totdat het kapot gaat of je een save herlaadt. Later vind je een kracht waarmee je tevens bouwwerken kunt opslaan.
Een eigenschap die je wat minder gebruikt, en vooral bij puzzels inzet, is de tijdkracht. Daarmee kun je objecten terugsturen in de tijd. Ze volgen dan het pad dat ze eerder afgelegd hebben. Wil je een vlot bereiken dat net weg vaart en kun je daar niet bij? Of moet die ene kei eigenlijk achterste voren omhoog rollen om een puzzel te kunnen klaren? Dan gebruik je de kracht waarmee je de tijd beheerst en breng je zo’n object naar een eerder moment, terug in de tijd. Deze vaardigheid laat zich moeilijk op papier uitleggen, maar is in de praktijk (tijdens puzzels) ontzettend creatief te gebruiken.
Wapens fuseren en tegen vijanden vechten
Net zoals in het eerste deel vind je tijdens het avontuur ontzettend veel wapens. Het gros van die wapens hebben een levensduur en gaan op een gegeven moment kapot. Dat is niet nieuw, maar soms is dat nog steeds vervelend. Nieuw in Tears of the Kingdom is de mogelijkheid wapens te fuseren met objecten om je heen. Heb je een skelettenarm en zie je een rotsblok liggen? Met een druk op de knop maak je een zelfgemaakte hamer. Ook kun je bijvoorbeeld toverstaven maken door zwaarden of stokken van edelstenen te voorzien; je kunt in feite alles met elkaar combineren.
Nieuw in dit deel zijn tevens specifieke onderdelen waarmee je zelf voertuigen, kooien en andere constructies kunt bouwen. Zelf die onderdelen kun je aan je wapens vastmaken. Wil je een schild hebben dat ondertussen vijanden verbrandt? Of val je graag met een explosief krat op een speer? Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het fuseren. De enige beperking hier is je eigen fantasie en wat je onderweg allemaal tegenkomt. Ook moet je even wennen aan de regels van de mechanics en de manier waarop je alles moet regelen; maar daarna is het eigenlijk smooth sailing.
Vaak dezelfde dingen bouwen
En dan komt het punt van kritiek, het onderdeel wat me soms echt frustreert aan Tears of the Kingdom. Het spel geeft al snel de indruk dat je alles kunt maken en doen wat je wil, maar dat klopt slechts ten dele. Het is duidelijk dat de regels voor het bouwen en fuseren afgebakend zijn en dat is natuurlijk met reden. Anders zou het spel misschien als een kaartenhuis in elkaar storten. En juist het technische deel – dat alles mogelijk maakt – is ontzettend indrukwekkend. Maar het zorgt er ook voor dat je veel tijd kwijt bent aan dingen uitproberen die gedoemd zijn om te mislukken.
Het bouwsysteem verandert helaas ook het focuspunt van het spel. Wat ik in Breath of the Wild zo tof vond, was het gevoel van overleven en sterker worden. Vechten en de juiste wapens vinden waren twee centrale onderdelen. Maar die drukt Tears of the Kingdom voor een groot deel naar achteren. Je kunt namelijk gewoon doodsmachines bouwen (zoals kooien met vlammenwerpers) en die over sterke vijanden plaatsen. Toegegeven, je moet daar lang voor spelen en veel voor doen, maar daardoor is de Breath of the Wild-opvolger wel heel anders van aard. En dat moet allemaal even klikken.
Aanpassen aan Tears of the Kingdom
Bovendien moet je echt leren omgaan met dat bouwsysteem. Je moet in drie dimensies kunnen denken en begrijp wat waaraan vastzit voor een optimaal bouwwerk. De bediening is vooral in het begin lastig, maar die went gelukkig mettertijd. Wat na uren spelen nog steeds niet logisch aanvoelt, is de manier waarop je items draait. Dat doe je met de d-pad (terwijl ze in de lucht hangen), maar wanneer je begint met draaien dan doet het spel gevoelsmatig steeds net niet wat je wilde doen. Pas wanneer je doet wat het spel van je verlangt, dan gaan de dingen veel beter.
En dat is eigenlijk het grootste kritiekpunt. Als speler moet je echt leren om binnen de grenzen van Tears of the Kingdom te denken. Want als je iets bedenkt wat niet werkt, dan frustreert dat enorm. Los daarvan is het adembenemend om te zien wat Nintendo van het spel gemaakt heeft en wat je zelf als speler allemaal kunt bedenken en bouwen. Je hebt bovendien constant het idee vals te spelen of het spel te slim af te zijn, maar je weet: aan alles is gedacht. Want anders zou het niet werken. Heel soms is het even door een zuur appel bijten, maar het spel blijft gelukkig leuk genoeg om door te zetten.
