Soulvars begint te stroef waardoor plezier lang op zich laat wachten

De game Soulvars is sinds januari 2022 te spelen in Japan, toen die daar voor Android en iOS verscheen. Ongeveer anderhalf jaar later verscheen de titel voor het westerse publiek binnen de Google Play Store en App Store, en vanaf eind juni is die tevens voor Nintendo Switch en Xbox- en PlayStation-consoles te downloaden. Het spel kost je 16,99 euro en is met twintig uur aan gameplay niet lang voor een Japanse rpg. Maar goed, dat hoeft geen nadeel te zijn. Ik zie liever complete en tevredenstellende games van twintig uur, dan langdradige, incomplete spellen van honderd uur.

Soulvars speelt zich af in een toekomst waar de mensheid flink misbruik van technologie gemaakt heeft. Daardoor zijn er groteske monsters genaamd Dominators ontstaan. Ze discrimineren niet in hun aanvallen, waardoor niemand eigenlijk veilig is in deze wereld. Het antwoord op de Dominators is de groep mensen genaamd Soulbearers. Dit is een generatie mensen die geboren is met alternatieve zielen. Als speler kruip je in de huid van Yakumo, een freelance Soulbearer, die werkt voor een private, militaire organisatie: Dominator Disposal Organization. Die naam laat weinig aan de fantasie over.

Op zich duidelijk, toch?

Als je de opzet zo leest, dan heb je waarschijnlijk een aantal vragen. Waar komen die Dominators vandaan? En wat bedoel je met alternatieve zielen? Daar maak je je tijdens het spelen geen zorgen om. Soulvars gooit je direct in de actie nadat je de game opstart en daardoor krijgt het verhaal niet echt de ruimte zich te ontplooien. Je bent eerst bezig met: wat doe ik hier en wat moet ik doen? Nu ben ik groot fan van games waarbij je snel kunt spelen (en niet ellendig lang hoeft te wachten op tussenfilmpjes of een overduidelijke uiteenzetting), maar in dit geval had uitleg geen kwaad gekund.

In plaats daarvan stopt Soulvars de basisinformatie met betrekking tot de game en zijn futuristische wereld achter menu’s. Op zich niets mis mee, wanneer je dit kunt gebruiken als naslagwerk. Nu word je eigenlijk gedwongen alles door te nemen om überhaupt te begrijpen wat je doel is in deze retro-like. Tel daarbij op dat de vertalingen niet jé-van-hét zijn en je houdt in de basis al een ongemakkelijke ervaring over. Je moet wel heel graag Soulvars willen spelen wil je doorzetten. Vanaf het eerste moment nodigt de game namelijk niet uit tot spelen; brengt de gameplay daar verandering in?

Soulvars mengt card battles met jrpg’s

Eén van de redenen waarom ik een code aangevraagd heb voor Soulvars, is vanwege dat intrigerende gevechtsysteem. Het combineert traditionele jrpg-gameplay, waarin je om beurten elkaar aanvalt, met een moderne card battler. Onderin beeld verschijnen icoontjes die een bepaalde aanval, statuseffect of verdediging teweegbrengen. Maar ook hier ontbreekt het aan enige context. Sommige iconen (zoals een zwaard of een vuist) spreken voor zich, maar wat doet dat sterretje? Het menu biedt wederom soelaas, maar dit had toch een stuk gemakkelijker gekund, lijkt me.

Toen ik de game aanvroeg en contact had met de pr-persoon van de uitgever van Soulvars, kreeg ik al snel een tutorialvideo opgestuurd. Dat was duidelijk een teken aan de wand aangaande de complexiteit van het systeem. Niet alleen vanwege de onduidelijkheid qua verhaal, personages en icoontjes, maar ook voor het gevechtssysteem in het algemeen. Want wanneer je eenmaal over de eerste drempels heen bent, dan moet je moedwillig een duikvlucht het diepe in maken. Soulvars is namelijk een diepgaande rpg en dat zie je aanvankelijk niet echt aankomen.

Diepgaand vechtsysteem met veel opties

Als je die duikvlucht maakt, verwacht het spel wel dat je bekend met de basis. Maar als je op dit punt aankomt, dan heb je je waarschijnlijk al een weg gebaand door het onduidelijke begin en heb je voorbij zien komen wat het spel in petto heeft. Je kunt namelijk verschillende kaarten combineren. Daar kom je vrij snel achter, aangezien je binnen enkele minuten al een paar gevechten achter de rug hebt. Je krijgt per beurt meerdere aanvalsmomenten tot je beschikking, die je invult met de verschillende kaarten. Wanneer twee aanvallen op elkaar aansluiten, ontstaat er een nieuwe attack.

Als het zover is, en je een combinatie gevonden hebt, dan krijg je daar een bevestigende melding van. Vervolgens kun je op zoek gaan naar nieuwe combinaties. En hoe vaker je ze gebruikt, hoe sterker ze worden. Daarnaast kun je tevens aanvallen en andere opties van je teamleden combineren, waardoor je binnen no-time flink wat schade aanricht. Dat is het moment dat Soulvars leuk begint te worden, maar voor veel mensen is het dan waarschijnlijk al te laat. De te combineren mogelijkheden zijn behoorlijk groot, waardoor je al een tijdje zoet kunt zijn met het achterhalen van alle combo’s.

Saaie wereld vol random battles

Je kunt aanvallen alleen uitvoeren en combineren met genoeg actiepunten. En die verkrijg je door optimaal van het gevechtssysteem gebruik te maken. Je kunt verschillende dingen doen. Denk dan aan het uitbuiten van vijandelijke zwaktes, critical hits maken, je teamleden helpen of aanvallen blokkeren. Wat dat betreft heeft de ontwikkelaar van Soulvars heel goed nagedacht over de basis, omdat vooral het vechten goed uitgedacht is en de verschillende elementen perfect op elkaar aansluiten. Het is alleen jammer dat alles zo slecht uitgelegd wordt.

Plus: de wereld waarin Soulvars zich afspeelt, helpt ook niet echt mee. Hierin is duidelijk dat het spel ooit begon als mobiele game. Je bedient hoofdpersonage Yakumo niet direct, maar verplaatst hem simpelweg van scherm naar scherm. Alle schermen lijken een beetje op elkaar en huisvesten soms wat items, personages of puzzels, maar niets hieraan is echt denderend. De goede muziek ten spijt, overigens. De elektronische technobeats klinken heerlijk 16-bit, maar dan net even wat moderner. En de pixelart is ook ontzettend levendig en vloeiend gemaakt, zeker met de klassieke rasterlook.

Soulvars kopen of laten liggen?

Helaas kan ik Soulvars moeilijk een glansrijke aanbeveling geven. Hoewel het gevechtssysteem diepgaand is en – wanneer het eenmaal klinkt – ook echt bevredigend kan zijn, vergt het spel een te grote investering om alles onder de knie te krijgen zonder duidelijk context. De visuals en de muziek zijn ontzettend gaaf, en doen samen met de klassieke rasterlook echt denken aan vroeger. Wellicht kan dat voor een moderne retrogamer al genoeg zijn om door te zetten. Plus: 17 euro is geen al te forse besteding, waardoor je met een beetje interesse de gok – al dan niet gewaarschuwd – kunt wagen.

Shueisha Games heeft een code voor deze review gegeven.