Pokémon X en Y zijn de ultieme snack-rpg’s

Pokémon X en Pokémon Y zijn alweer tieners. Daarom lijkt me dat een mooi moment om terug te blikken op deze twee games, uit een franchise die mij al 24 jaar bezighoudt. De eerste game voor mij was Pokémon Yellow, en sindsdien speel ik meerdere rpg’s per generatie. Over elke generatie kan ik vaak een mooie herinnering opgraven. Bijvoorbeeld over een pokémon, een locatie of de toon van een bepaald spel. Zo bevalt de frisse ondertoon van Pokémon Black en White me enorm. Maar van Pokémon X en Y kon ik me weinig herinneren, op de vaste bedoeningen na.

De zesde generatie Pokémon-games staat in het teken van een aantal dingen. Denk dan aan de introductie van het Fairy-type en mega-evoluties, waarbij favoriete monsters ineens toegang kregen tot een nog sterkere vorm (ook wanneer ze niet meer konden evolueren). Daarnaast was dit de eerste Pokémon-game die echt volledig in 3d te spelen was, en hadden alle beesten hun eigen 3d-modellen. Dat moest echt een gigantische onderneming zijn geweest voor ontwikkelaar Game Freak. Tot dan toe moest het team 718 monsters vormgeven (nu hebben we er meer dan duizend). Dat heeft flink wat middelen gekost.

Pokémon X of Pokémon Y?

Voor dit artikel ben ik de game Pokémon Y opnieuw gaan spelen. Tien jaar geleden speelde ik Pokémon X. En omdat ik Y gekocht had voor de winkelervaring over MarioDS, leek het me leuk om nu het andere avontuur te verkennen. Natuurlijk is het zo dat beide games voor het grootste deel hetzelfde zijn. De verschillen zitten hem in het aanbod pokémon. Zo kun je in Pokémon Y de legendarische pokémon Yveltal vangen, terwijl je in Pokémon X Xerneas vangt. Op de routes is het aanbod eveneens verschillend, waardoor het avontuur net even anders aanvoelt.

In de basis voelen Pokémon-games eigenlijk nooit echt superverschillend van elkaar. Ook niet als je kijkt naar opvolgers Sun en Moon, Sword en Shield of Scarlet en Violet (ondanks het openwereldkarakter). Maar Pokémon X en Y zijn wel klassieke en typische Pokémon-spellen qua opzet. Je bent een jonge trainer die vanuit een rustig en rustiek plekje vertrekt om de wereld te verkennen, pokémon te vangen, gym leaders te verslaan en de Pokémon League te winnen. Ondertussen versla je een slecht team en maak je heel wat vrienden onderweg.

Het avontuur in Kalos

Het avontuur in Kalos wijkt niet van die – op dat moment – droge formule af. Maar dat betekent niet dat Pokémon X en Pokémon Y niet op z’n minst gevoelsmatig anders zijn. In veel gevallen vind ik dat het dan niet om echt positieve aspecten gaat. De routes zijn korter dan ooit, maar dat betekent tegelijkertijd dat er flink wat vaart in het spel zit. Ondertussen merk je dat het je flink aan de hand neemt. Tot ver in de game worden nieuwe mechanics uitgelegd (zelfs wanneer je al flink wat badges verzameld hebt) en in alle gevallen neemt het spel daar flink de tijd voor.

Heel fijn voor nieuwe spelers, maar best vervelend voor gamers die bekend zijn met de spelregels. Je hebt daardoor niet écht het idee dat je snel vooruitgaat, en dan lijken sommige gebeurtenissen ineens uit het niets te komen. Wanneer je van gym naar gym reist (gym leaders fungeren als tussenbazen voor jou) is er gelukkig wel redelijk wat te doen. De korte routes zijn gevuld met allerlei kleine uitdagingen, zijmissies en interessante locaties. Maar zodra je de euforie van het ontdekken ervaren hebt, is de ervaring alweer voorbij. Geen van de optionele zijtakken blijven je echt bij, omdat ze ontzettend kortstondig zijn. Echt tijdvullend of diepgaand zijn ze niet.

Pokémon vangen en trainen

Wat Game Freak wel goed aanpakt is de verscheidenheid aan pokémon die je onderweg aantreft. De routes – hoe kort ze ook zijn – zijn tot de nok toe gevuld met verschillende beesten die je kunt vangen. En ik heb het idee dat de makers ervan uitgaan dat je elke route uitpluist totdat je alle monsters gevangen hebt. Want dan ben je veel langer op allerlei locaties aanwezig en bezig dan wanneer je langsloopt en voldoet aan wat minimale stappen en beesten vangen. Logisch natuurlijk, maar niet iedereen vindt het vullen van de Pokédex (een digitale encyclopedie) even enerverend.

Pokémon X en Pokémon Y zijn tevens de eerste Pokémon-games waarin je ervaringspunten kunt verdienen voor het vangen van de beesten. Voorheen was het zo dat je alleen ervaringspunten verdiende nadat je monsters versloeg. Maar sinds deze game krijgen we dus ook punten voor het vangen. Daardoor groeien je beesten sneller in level en worden ze dus ook sneller sterker dan voorheen. Game Freak heeft dat enigszins proberen op te vangen door trainers ook sterke wezens te geven, maar op geen enkel punt heb je het idee met een echte uitdaging te maken te hebben.

Saaie gevechten zonder uitdaging

Daar komt Exp. Share bij bovenop. Dit is een item dat ervoor zorgt dat alle beesten in je team ervaringspunten krijgen wanneer je een pokémon verslaat of vangt. Je kunt dit uitschakelen, maar dan heb je dat bepaalde beesten achterblijven op de rest. Dan kun je nu denken: oké, maar dat kan wellicht wel voor wat meer diepgang of uitdaging zorgen, maar daar haal ik m’n schouders voor op. De games zijn duidelijk ontworpen met Exp. Share in het achterhoofd, waardoor je jezelf tekortdoet als je het item niet gebruikt. Dan duurt alles alleen maar langer en wordt het niet per se leuker.

Omdat je tijdens het spelen nooit echt tegen een uitdaging aanloopt, worden gevechten snel saai. Dat geldt voor normale trainer-, maar ook voor gym- en League-gevechten. Je loopt nooit achter, hebt nooit echt last van een nadeel en hebt altijd meer beesten dan de rest. Eén van de meest vervelende aspecten van Pokémon X en Y is dat gym leaders twee tot drie pokémon gebruiken, die soms geen volledige move set hebben. Ik bedoel, ik begrijp dat je een game maakt voor een breed publiek en iedereen ervan moet kunnen genieten – maar dit is een ietwat extreme maatregel.

En toch kon ik ervan genieten

Tot nu is mijn verhaal behoorlijk negatief. Ik heb het dan nog niet eens gehad over het feit dat Pokémon X en Pokémon Y de kleinste Pokédex met nieuwe beesten heeft, bijvoorbeeld. Dat komt doordat er veel Mega Pokémon zijn, waar ook aandacht en energie naartoe moest gaan. Prima natuurlijk, want het mega-evolueren van pokémon is en blijft een tof fenomeen (misschien wel de leukste gimmick tot nu toe), maar er blijft daardoor weinig over om van te houden. En toch heb ik kunnen genieten van mijn tijd in Kalos; een regio die gebaseerd is op Frankrijk.

Dankzij die inspiratiebron hebben Pokémon X en Pokémon Y een uniek karakter gekregen. Niet alleen zijn de omgevingen (vooral tijdens gevechten) er schilderachtig mooi uit, ook zien de pokémon zelf er nog steeds heel tof uit. De gymuitdagingen maken goed gebruik van de 3d-omgevingen, terwijl steden en routes vaak pittoresk en charmant ogen. De bomen zijn voorzien van kunstzinnige penseelstreken, terwijl de designs van huizen en gebouwen er nooit meer zo mooi uitgezien hebben. Game Freak legt qua graphics veel nadruk op details, en daar is de meeste aandacht naartoe gegaan.

Kleine details zijn belangrijk

Dat zie je bijvoorbeeld aan de gevechten met trainers. Voordat een gevecht kan beginnen, zie je eerst een afbeelding van de trainerklasse in beeld. Dit is een afbeelding in een redelijk hoge resolutie, die enorm tot de verbeelding spreekt. Zij ogen kleurrijk en sluiten perfect aan op de art die Game Freak vaak laat zien. De animaties van de pokémon zelf ogen daarnaast vloeiend en uitgebreid. Dat geldt voor de momenten waarop ze een aanval uitvoeren, en als ze aan het wachten zijn op je volgende commando. Daar niets anders dan lof over.

Verder is het zo dat de soundtrack van hoog niveau is. De games uit de zesde generatie hebben een kenmerkende soundtrack die je uit duizenden zult herkennen. Game Freak maakt er een bombastische ervaring van, door elektrisch met instrumentaal te mengen. Er is veel ruimte voor uptempo beats, maar de trompetten uit eerdere delen worden gelukkig niet overgeslagen. Het is wat mij betreft een perfecte mix van oud en nieuw. Van herkennen en ontdekken. En daarmee vormen Pokémon X en Y muzikaal gezien een mooie overgang van oude naar nieuwe delen.

Pokémon X en Y als snack-rpg

Dankzij mijn korte avontuur in Pokémon X en Y kwam ik er ook achter waarom Pokémon Scarlet en Violet het minder voor me doen. In Kalos kun je verschillende gebouwen en huizen betreden. Daar tref je interessante personages aan, evenals items of bijzondere gebeurtenissen. En dat heb je gewoonweg niet in de nieuwste games. Je komt nog wel handige personages en items tegen, maar vrijwel alles en iedereen is buiten. Door naar binnen te gaan, krijg je meer mee van hoe de mensen leven. Hun cultuur, wat ze belangrijk vinden en welke pokémon daar een rol in spelen. De spellen ‘leven’ daardoor meer.

Pokémon X en Y zijn onderaan de streep kortstondige, oppervlakkige avonturen. Ze hebben geen echte endgame, bieden een kleine, nieuwe Pokédex aan en worden nooit echt moeilijk. Maar daar door de constante vaart, de grote variatie in pokémon, de prachtige omgevingen – en iets wat ik nog niet genoemd heb – het verhaal met ruimte voor folklore, kan ik ze toch aanbevelen als ultieme snack-rpg’s. Zoek je een rpg waar je na dertig of veertig uur mee klaar bent, en ben je die lange games van nu een beetje zat? Dan bieden Pokémon X en Y 35 uur aan geconcentreerd vermaak.