Sonic Superstars brengt je terug naar de zaterdagochtend

Na het fenomenale Sonic Mania heeft Sonic Superstars de moeilijke taak in diens voetsporen te treden. Als speler van het eerste uur heb ik echt kunnen genieten van Sonic Mania. Het gevoel van snelheid was een soort traktatie, en werd niet te pas en te onpas gebruikt om spelers maar vooruit te duwen. Er was ruimte voor wat exploratie, er verschenen meer personages dan ooit in beeld en ondertussen zag alles eruit zoals vroeger. Maar op een direct vervolg hoeven we niet te rekenen.

En dat is zonde. Maar dat is wat Sega nou eenmaal doet met de Sonic the Hedgehog-franchise. Iedere keer moet het ontwikkelteam (intern of extern) het wiel opnieuw uitvinden. Daardoor krijgen stijlen en ideeën nooit de ruimte om te groeien. Maar dat is wel hard nodig, aangezien in elk geval het Sonic Team meermaals faalt een écht bekoorlijk avontuur te presenteren. Voor mijn gevoel was Sonic Generations de laatste écht goede Sonic-game voor Mania, met Colours als mogelijke uitzondering.

Sonic Superstars als spirituele opvolger

Sonic Superstars voelt aan als een spirituele opvolger van Sonic Mania, ook al lijken beide games qua aanzicht niet op elkaar. Daar waar Sonic Mania gebruikmaakt van 2d-sprites en platte werelden, zien we met Superstars dat Sonic Team (samen met Yoshi’s New Island-ontwikkelaar Arzest) terugkeert naar 2.5d met volledige driedimensionale personages. Die personages zien er lekker koddig en schattig uit en doen qua ontwerp sterk denken aan de Megadrive- en Game Gear-periode.

Dat is waarschijnlijk een bewuste keuze geweest, aangezien de ontwikkelaars voor Sonic Superstars – net als met Sonic Mania – teruggegaan zijn naar de basis. Tenminste, voor een groot deel dan. Superstars is namelijk aangevuld met een multiplayerstand die ik het beste kan omschrijven als een soort armoedige, tweedimensionale versie van Fall Guys. Daar kan ik dan vrij kort over zijn: ik heb me daar weinig mee vermaakt en heb die modus na een paar potjes naast me neergelegd.

Veel (speelbare) personages

Gelukkig heeft Sonic Superstars veel meer om het lijf. De verhaalmodus is waar je het langste zoet mee bent, al dan niet met drie andere vrienden. Want je kunt de volledige campagne met twee, drie of vier mensen uitspelen, als je dat niet alleen wil doen. Dat levert de nodige chaos op, aangezien iedereen alle kant op kan zoeven, zoemen, vliegen, springen en rennen. Maar als je dit niet te serieus neemt, kan het voor grappige momenten zorgen. Maar soms ook wel meer dan dat.

In Sonic Superstars staat namelijk niet per se snelheid, maar exploratie centraal. Dit komt het beste uit de verf met een tweede speler naast je, zodat je de taken evenredig kunt verdelen. Je kunt gaan voor de classic combinatie van Sonic en Tails; met Sonic zie je er dan cool uit en bouw je lekker wat snelheid op, terwijl Tails je naar lastig bereikbare plekken kan brengen. In je eentje kun je ook met Tails of Knuckles spelen om dat te doen, maar met twee spelers is het net even wat leuker.

Het zaterdagochtendgevoel

Verder heb je nog Amy Rose als speelbaar personage, evenals twee verrassingen die ik liever niet verklap. Eén van de twee nieuwe personages ontgrendel je namelijk wanneer je Sonic Superstars uitspeelt en dat is en blijft een bijzonder moment. Verder komen we natuurlijk Dr. Eggman, veel robots en zelfs Fang the Sniper tegen. Dit is een relatief obscuur personage, dat fans wellicht kennen uit Sonic Triple Trouble voor de Game Gear (waar onlangs een 16-bit remake van verscheen).

Wat ook enorm leuk is, is dat Sonic Superstars getekende animatiefilmpjes gebruikt om het verhaal op te zetten. En tussendoor zie je – op de achtergrond en als je een level uitspeelt – wat de vijanden aan het uitspoken zijn. Samen met de fijne gameplay, waar ik hieronder over doorga, levert dat bij mij het aloude zaterdagochtend gevoel op. Dat moment waarop je als kind vroeger lekker ging zitten om je favoriete tekenfilm te kijken of game te spelen. Superstars voelt daardoor als een soort tijdscapsule.

Wat maakt deze game dan zo goed?

Maar goed, genoeg over de randzaken, hoe bevalt de game? Nou, ik noem Sonic Superstars bewust een spirituele opvolger van Sonic Mania. Want het is de ontwikkelaars gelukt de oude en vertrouwde 2d-gameplay prettig over te brengen naar 2.5d. Sonic (en andere personages) rennen, remmen en springen gevoelsmatig precies zoals in die game. De spindash lijkt wat minder hard los te gaan wanneer je hem oplaadt, maar dat is het enige nadeel dat ik heb opgemerkt in de kerngameplay.

Daar moet je wel echt rekening mee houden. Het is namelijk niet zo dat je elke heuvel opkomt wanneer je even spindasht. Maar gelukkig staan er overal genoeg trampolines en maakt Sonic behoorlijk snel vaart om toch relatief snel door de levels heen te komen. Niet dat je dat per se wil – Superstars legt namelijk een behoorlijk nadruk op exploratie. Net zoals oudere Sonic-games eigenlijk altijd deden. Maar mettertijd is Sega dat een beetje uit het oog verloren.

Het geheel resulteert in elk geval in een prettig bestuurbare videogame, waarin sneller gaan écht een beloning is. De levels hebben genoeg momenten waarop je lekker hard kunt gaan en je kunt laten begeleiden door de soepele rondingen van het leveldesign. Dat betekent niet dat je even rust hebt. Want Sonic Superstars introduceert genoeg nieuwe vijanden die opeens de kop op kunnen steken tijdens zulke momenten. Voor je het weet ben je die honderden ringen kwijtgeraakt.

Anders dan anders

Snelheid is in Sonic Superstars onderdeel van het level, en niet de ervaring an sich. En dat maakt deze game anders dan andere recente uitingen. Sonic Forces en Frontiers leggen veel nadruk op constant snelheid opbouwen, maar na verloop van tijd verveelt dat. Dan heb je wat extra gameplay nodig om de aandacht vast te houden. En die extra laag is gelukkig aanwezig in Superstars. Want er zijn veel bonuslevels aanwezig, evenals geheimen te ontdekken. Je kunt daardoor veel tijd besteden in levels.

Sonic Superstars voelt daardoor veel meer in balans dan het gros van het Sonic-assortiment. Bovendien is het fijn dat er geen levens zijn, waardoor je eventueel moeilijke stukken altijd opnieuw kunt proberen. Het enige wat je inlevert zijn je ringen en de gouden vijanden die je her en der in levels aantreft. Maar goed, vooral dat laatste geeft Superstars spelers een reden om levels opnieuw op te starten. Zeker als je graag alles wil zien wat een game te bieden heeft.

Frisse doch geijkte ervaring

Al zijn de levels op zichzelf al reden genoeg om terug te keren naar voorgaande werelden (wat gelukkig op elk moment kan). Het zijn de bekende thema’s, die dit keer terugkerende mechanieken positioneren op plekken die je niet meteen ziet aankomen. Maar de combinaties zijn leuk bedacht. Het levert al met al een frisse doch geijkte ervaring op, en dat is precies wat Sonic nodig had. Er is genoeg nostalgie om spelers van weleer terug te halen, en frisse ideeën om nieuwe spelers aan te trekken.

Natuurlijk zijn er ook dingen die minder zijn. De eindbazen duren soms onnodig lang, omdat hun kwetsbaarheid op vaste momenten uitgeschakeld wordt. Daardoor kun je niet op een handige plek gaan staan om direct veel schade toe te brengen. Ook is het even wennen dat de emeralds dit keer krachten ontgrendelen. Niet elke kracht is even waardevol, en soms voelen ze zelfs een beetje overbodig – maar ze zijn in veel gevallen optioneel, of gemakkelijke tools voor moeilijke momenten.

Sonic Superstars kopen?

Maar verder heb ik weinig te klagen over Sonic Superstars. Als speler die opgroeide met Sonic the Hedgehog 2, die via de Sonic Adventure-, Sonic Advance-, Sonic Rush- en latere delen heel wat meegemaakt heeft met de franchise, vermaak ik me kostelijk met deze titel. Zoals gezegd stelt de mutliplayermodus vrij weinig voor, maar is spelen in coöp ontzettend tof. Maar ook als je lekker in je eentje wil spelen is er meer dan genoeg te beleven. Dan lijkt het soms net alsof je alleen de leuke 2d-levels van Sonic Generations speelt. Superstars is er voor de oude én nieuwe fans.

Het pr-bureau van Sega heeft een code voor de review gegeven.

Je kunt Sonic Superstars onder meer op Bol.com kopen!