Super Mario Bros. Wonder speelt met je verwachtingen (en gebrek aan creativiteit)

Na het succes van Mario Maker en Mario Maker 2, zag denk ik niemand een game als Super Mario Bros. Wonder aankomen. Veel gamers vroegen zich af wat Nintendo nog met de 2d-formule van de Super Mario-franchise kan doen, nu we al op het punt aangekomen zijn dat de community dus zelf levels kan bouwen. En wat blijkt? Er zit nog genoeg creativiteit in de koker van Nintendo, wellicht juist vanwege het succes van beide Mario Maker-games. Ik kan me goed voorstellen dat de ontwikkelaars zich hebben laten inspireren door de uitdagingen die gamers zichzelf vaak voorschotelen.

En dan bedoel ik niet alleen de moeilijke of grappige levels die de Mario Maker-gemeenschap collectief maakte de afgelopen jaren. Maar ook de zelfopgelegde uitdagingen en het idee games zo snel als mogelijk uit te spelen. Super Mario Bros. Wonder bevat allerlei kleine en grote uitdagingen die het uitspelen van de game gelukkig niet in de weg zitten vanwege de manier waarop de game opgebouwd is. Je moet soms wel even creatief nadenken om de eindstreep te halen, maar uiteindelijk is niets onmogelijk en blijft Wonder van begin tot eind een leuk en verrassend avontuur.

Eerst heb ik een groot deel van de game gespeeld met de CRKD Nitro Deck, maar daarna ben ik verdergegaan met mijn favoriete controller van dit moment: de 8bitdo Ultimate.

Super Mario Bros. Wonder verwondert

En dat heeft alles te maken met de ongeëvenaarde creativiteit van het ontwikkelteam. Het leuke aan Super Mario Bros. Wonder is dat je aan het begin van het level totaal niet weet waar je aan begint. En als je op een gegeven moment denkt door te hebben wat er gaat gebeuren, dan zet de game je verwachtingen op z’n kop door compleet een andere route in te slaan. Dat zit hem in de kleine dingen (zoals het ontwerp van de levels), maar ook de grote dingen. In elk level zit bijvoorbeeld een Wonderbloem die een level verandert op een manier waarop je dat niet ziet aankomen.

Zo kan het zijn dat de indeling van een level ineens omgedraaid wordt. Zat er voorheen water aan de onderkant van het leven, dan zit dat water nu aan de bovenkant. Denk je dat je altijd gewoon van links naar rechts over de grond loopt? Nu loop je over de muur op de achtergrond. Zie je achterin het level ergens plateau staan? Dan is de kans groot dat er ergens een pijp is die je daar naartoe brengt. Had je een level hiervoor nog een slowmotioneffect, of ging alles juist ineens sneller? Dan krijg je in een ander level gewoon met allebei te maken; dan wisselt de beweegsnelheid zich dus constant af.

En dit is slechts een handjevol voorbeelden van wonderbaarlijke dingen die je tegenkomt in Super Mario Bros. Wonder, wanneer je zo’n Wonderbloem aanraakt. Gelukkig is dit niet de enige manier waarop de game indrukt maakt met het constant veranderende leveldesign. Want er wordt soms ook gewisseld van perspectief, en anders krijg je te maken met een schaduwspel. Tijdens het spelen moest ik ook constant denken aan Donkey Kong Country 3. Die game wisselt ook in een rap tempo stijlen, ontwerpen en gameplayideeën af, waardoor het avontuur fris is van begin tot eind.

Verschillende manieren van spelen

En dan heb ik het eigenlijk alleen nog maar gehad over het levelontwerp en de grafische stijl(en). Qua gameplay heb ik ook nog nooit zo’n uitgebreide 2d-Mario-game meegemaakt. Om ervoor te zorgen dat het allemaal niet teveel wordt, spelen de vele speelbare personages precies hetzelfde. Ze kunnen rennen, springen, lopen en een muursprong maken. De verschillende Yoshi’s en Nabit kunnen daarnaast nergens door geraakt worden of items gebruiken, wat een vervelende trade-off kan zijn. Maar voor de rest gaat het gelijk op. Verder kunnen Yoshi’s zweven door een tweede sprong te maken.

De variatie komt dit keer dan ook bij de badges vandaan. Die kunnen de inwoners van het Mushroom Kingdom speciale krachten geven. Wat dacht je van een extra muursprong, een versnelde looppas, extra blokken in levels of een sprong die je kunt opladen door even naar beneden te drukken? Daarnaast kunnen personages bijvoorbeeld even kort zweven na een sprong. Dit soort elementen doen zwaar denken aan bijvoorbeeld Super Mario Bros. 2; toen waren dat soort eigenschappen gekoppeld aan personages. Nu maakt het niet uit welk personage je kiest; je kunt mengen wat je wil.

In principe is het zo dat het niet uitmaakt welke badge je meeneemt in een level. Ze kunnen wel voordeel bieden in specifieke situaties of momenten waarop je het wat moeilijker hebt. Daarnaast zijn er ook wat nieuwe power-ups, zoals een drilboor en een bubbelbloem. Daarmee kun je vijanden van onderen aanvallen door in de grond te graven. En met de bubbels kun je vijanden uit het leven ploppen. Verder is er dus de Wonderbloem en kun je veranderen in een olifant. Vooral de laatste optie is wel grappig, omdat het er koddig uitziet, maar de gameplay verandert er niet drastisch door.

Tegenvallende baasgevechten

Hoe leuk en uitgebreid de badges ook zijn, zo beperkt voelen dus de nieuwe power-ups. En datzelfde geldt eigenlijk voor de baasgevechten in Super Mario Bros. Wonder. Ten eerste zijn er maar vijf en ten tweede zijn ze niet net zo inventief en tot de verbeelding sprekend als de rest van de game. Het is duidelijk dat Nintendo hier meer uit had kunnen halen. Ja, ze zijn net even anders dan je gewend bent – maar hoe Bowser Jr. er ook uitziet, het blijft Bowser Jr. die heen en weer beweegt terwijl die z’n stekels opzet. Leuk voor de herkenning, maar echt creatief is dit onderdeel helaas niet.

Ook vind ik het jammer dat wanneer je Super Mario Bros. Wonder uitgespeeld hebt, je ook echt klaar bent. Ja, je kunt alle grote munten verzamelen, in elk level de top van de vlaggenmast aanraken en alle wonderzaden verzamelen; maar de kans is groot dat je dit in één ruk doet. Hier en daar zijn wat geheime uitgangen (zoals in Super Mario World) en kom je verstopte levels of pijpen tegen in de wereld, maar van echte replayability is geen sprake. Er is bijvoorbeeld geen modus met uitdagingen of een manier de game uit te spelen door hele werelden te skippen (zoals in Mario Bros. 3).

En als we dan toch de minpunten aanhalen: Yoshi als speelbaar personage stelt wat teleur. Het had tof geweest als die net zo sterfelijk was als Mario en de rest, maar nu valt de groene dinosaurus onder dezelfde noemer als Nabit. Het is een beetje muggenziften, maar verwacht dus niet dat Yoshi een normaal, speelbaar personage is. Als we nog een stapje verdergaan dan is het eveneens een beetje stom dat Yoshi niet in levels verstopt zit. Alleen wanneer je in de lokale multiplayerstand speelt is het mogelijk op z’n rug te rijden; maar dan neemt één speler de controle over.

Cool idee voor een online multiplayer

Over multiplayer gesproken; Super Mario Bros. Wonder heeft één van de leukste implementaties van online samenspelen. Tijdens het spelen kom je namelijk allerlei andere spelers tegen die ondertussen ook dat level aan het verkennen zijn. Ze rennen en springen rond, terwijl jij hetzelfde doet. Je kunt in principe niet met elkaar interacteren, behalve wanneer er iemand doodgaat. Dan gaat die speler in een bubbel, en kan die zich voortbewegen naar nog levende personages. Die kunnen de bubbel kapotmaken, en de speler zodoende terugbrengen. Dat levert toch een gevoel van samen spelen op.

Verder kun je her en der speciale borden plaatsen waar andere spelers naartoe kunnen zweven wanner ze doodgegaan zijn. Dat bord doet dan hetzelfde als wat jouw personage zou doen, en spelers weer tot leven wekken. Hoe meer spelers je helpt, hoe beter je online reputatie wordt. Dat getal kun je ook omhoog krikken door items te delen met anderen of door samen de vlaggenmast vast te pakken. De hartpunten hebben verder geen nut en ontgrendelen ook niets. Maar toch voelt het hartstikke leuk om samen door levels heen te banjeren en de boel te verkennen.

Vooral dat laatste kan soms enorm handig zijn. Er zijn namelijk ook een handjevol levels waarbij je vijf bloemenmunten moet verzamelen, die her en der verstopt zijn. In je eentje is dit ontiegelijk saai, aangezien het vaak neerkomt op het vinden van verstopte blokken. Maar andere spelers kunnen laten zien waar ze springen, waardoor je wellicht kunt oppikken waar de geheime blokjes zitten. Daarnaast kunnen ze er hun kartonnen bord plaatsen, waardoor het voor spelers die later besluiten mee te doen ook duidelijk is waar ze naartoe moeten gaan. Zo ontstaat er een leuk hintsysteem.

Super Mario Bros. Wonder kopen?

Ondanks de wat mindere punten geloof ik oprecht dat Super Mario Bros. Wonder één van de beste Super Mario-games ooit gemaakt is. Het spel is creatief, uniek en ontzettend veelzijdig en in z’n gameplay haast ongeëvenaard (ware het niet voor Mario Odyssey), en het zou me niets verbazen als dit spel bovenaan allerlei Game of the Year-lijstjes terechtkomt (juist, zelfs nog boven Tears of the Kingdom). De online multiplayer is wellicht onbedoeld een soort hintsysteem geworden voor lastige momenten, maar geeft sowieso het gevoel altijd samen met anderen te spelen. Het grootste nadeel: na het uitspelen valt er weinig te beleven.

Je kunt Super Mario Bros. Wonder onder meer op Bol.com kopen; soms is die iets goedkoper op Amazon.