Odin 2 Max zorgt ervoor dat je voorlopig geen andere handhelds wil

Op de dag dat de Indiegogo-campagne van de Odin 2 de lucht in ging, besloot ik direct het project te steunen. Ik heb destijds ook de voorganger gesteund, die mijn liefde voor retrohandhelds aangewakkerd heeft (en uiteindelijk verantwoordelijk was voor het opzetten van RetroReady). Bovendien maak ik ook al een paar weken dankbaar gebruik van de directe concurrent van de Odin 2, namelijk de Ayaneo Pocket Air. Het ontwerp en comfort steken met kop en schouders boven andere handhelds uit, maar qua ruwe kracht blijft de Pocket Air wat achter. Hoe zit dat met de Odin 2?

In tegenstelling tot de Ayaneo ben ik dit keer gegaan voor de krachtigste variant die beschikbaar is. De Odin 2 Max heeft 16 GB aan werkgeheugen en 512 GB aan interne opslagruimte. Daardoor lopen directe vergelijkingen met de Pocket Air een beetje scheef, maar op het gebied van ontwerp, comfort, display en algemene software-ervaring kun je ze nog goed vergelijken. Ik heb bovendien de dock er ook meteen bijbesteld, omdat die bij de eerste Odin zo ontzettend beviel. Daardoor kwamen de kosten voor mij uit op ongeveer 450 euro. Dat is een immens bedrag in retrohandheldland.

De handhelds, de markt en de docks

Helemaal omdat de markt ontiegelijk snel beweegt. Op RetroReady proberen we elke week een handheld te recenseren (soms met een pauze om ruimte te maken voor een controller of console), en tot nu toe lukt dat aardig. Zo veel opties zijn er immers. De duurdere varianten, van pakweg 200 tot 250 euro, kunnen meestal GameCube- en PlayStation 2-games aan, maar er kleven dan wel haken en ogen aan de ervaring. Met de Ayaneo Pocket Air hoopte ik dat dat al minder zou zijn, maar daar loopt niet altijd alles even vlekkeloos. Daarnaast piekte de handheldmarkt dit jaar al met de Razer Edge.

Maar goed, die handheld kost je dan ook 500 euro. De Odin 2 Max is iets goedkoper, én je krijgt er dan nog een dock bij waarmee je hem kunt aansluiten op een televisie. Het jammerlijke is wel dat het dock véél minder uitgebreid is dan de eerste versie. Maar of dat ook per se slecht uitpakt, is een tweede. Dat kan ik op moment van schrijven (eind november 2023) niet zeggen, want ik heb hem nog niet binnen. De eerste dock was voornamelijk een tof idee, maar de praktijkervaring leerde me dat je veel controllerinstellingen vaak opnieuw moest instellen als de handheld uitgeschakeld werd.

Odin 2 Max versus Ayn Odin Pro

Mijn eerste retrohandheld was dus een Ayn Odin Pro. Daar kon ik al GameCube– en PS2-games op spelen, met hier en daar wat gestotter. Maar voor die 300 euro die ik er destijds aan uitgaf, was ik ontzettend tevreden. Dat komt vooral door het design, hoe dun het apparaat is en hoe fijn de knopjes zich laten indrukken. Ik was nooit echt fan van de analoge knuppels, omdat die gevoelsmatig iets te diep in het omhulsel zitten en net even te klein voor mijn duimen zijn. Daarnaast waren de schouderknop op zich prima, maar dan hebben we de meest nadelige eigenschappen wel gehad.

De Odin 2 heeft (ongeacht het model dat je koopt) veel dezelfde voordelen. De knoppen zijn nog even fijn en accuraat als voorheen, de meesterlijke d-pad keert triomfantelijk terug en de schouderknoppen voelen dit keer veel fijner aan. Ze laten zich gemakkelijker indrukken en dat komt doordat ze mooi meebuigen met de ronde hoeken. De powerknop is daarnaast wat groter, en de overige knoppen (inclusief de twee extra buttons achterop) zijn perfect bereikbaar. Daarnaast bevalt het me wel dat de Odin 2 wat dikker is, waardoor wat comfortabeler in je handen ligt.

En in vergelijking met de Ayaneo Pocket Air?

In een ander artikel ga ik wat dieper op de overeenkomsten en verschillen met de Ayaneo Pocket Air in, maar voor nu is het alvast goed om te weten dat die handheld twee streepjes voor heeft. De hall effect-sticks van de Odin 2 zijn me net te klein, maar steken gelukkig wel veel meer uit. Maar de Pocket Air-sticks stralen meer vertrouwen uit en voelen beter aan door de grotere oppervlakte bovenop. Daarnaast vind ik het oled-paneel echt veel mooier dan het lcd-scherm op de Odin 2. Als je meer dan 400 euro uitgeeft aan zo’n handheld, dan mag daar ook gewoon een oled-scherm op zitten.

Dat is dus helaas niet het geval. Maar goed, daar heb je mogelijk minder last van zonder direct vergelijkingsmateriaal. Ik koos er bijvoorbeeld eerder al voor mijn Odin Pro er bij te pakken nadat ik later de Razer Edge kocht. De Edge heeft ook een oled-display, inclusief zijn eigen problemen; dus dan is comfort bijvoorbeeld voor mij toch belangrijker. Maar als ik het voor het zeggen had, dan zou ik de Ayaneo Pocket Air en Odin 2 (Max) samenvoegen tot één handheld en daar een prijskaartje van 400 euro plakken. Dan heb je wat mij betreft de ultieme retrohandheld met Android van dit moment.

Opvolger is voorlopig niet nodig

Zover zijn we helaas niet. Het is in elk geval goed om te weten dat de Odin 2 dus ontzettend lekker in de hand ligt en zich heel gemakkelijk laat bedienen, al zul je wel even moeten wennen aan die knuppeltjes. Die zijn nog smaller en kleiner dan op een Nintendo Switch Joy-con-controller. Daarnaast ben ik erg tevreden met de accu, die tot twintig uur mee kan gaan, en ondersteuning voor moderne zaken als wifi 7, bluetooth 5.3 en Android 13. Daardoor voelt het in elk geval alsof je geïnvesteerd hebt in een apparaat dat klaar is voor de toekomst, waardoor je geen opvolger nodig hebt.

Over software en prestaties gesproken: de Odin 2 heeft wat leuke trucjes in z’n arsenaal. Net als op het eerste model kun je een extra menu oproepen, vanaf rechts, waarmee je bijvoorbeeld digitale knoppen kunt registreren op fysieke toetsen (iets wat de Abxylute One helaas mist…). Daardoor kun je ook Android-games zonder controllerondersteuning spelen. Verder heb je er regelaars voor de notificaties en helderheid en zie je in welke mate het systeem gebruikmaakt van de middelen. De Ayaneo Pocket Air heeft ook zoiets, maar dat menu is een bron van problemen, helaas.

De prestaties van de Odin 2 (Max)

Aangezien de Odin 2 dezelfde processor heeft als de Samsung Galaxy Tab S9 en OnePlus Open (twee apparaten die we getest hebben op de site), weten we wat we ongeveer kunnen verwachten. Zo is het mogelijk een stap verder te gaan dan de Razer Edge deed, en kun je GameCube en PS2-games in een vier keer zo hoge resolutie spelen, op volle snelheid. Dat is eigenlijk al te hoog, aangezien de resolutie niet hoger gaat dan 1.920 bij 1.080p, maar dan nog ogen oudere 3d-games ontzettend scherp op de Odin 2. Datzelfde geldt voor consoles en handhelds die allemaal goede emulators hebben.

In theorie is het apparaat sterk genoeg voor (een groot aantal) Nintendo Switch-games. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet getest heb. De Nintendo Switch wordt nog volledig ondersteund door Nintendo, en de games worden nog actief verkocht. Daardoor is het niet raadzaam dergelijke spellen te downloaden. Sterker nog: games downloaden raden we af; als het kan en je heb de geschikte hardware ervoor, dan kun je beter zelf een back-up-bibliotheek aanmaken om problemen te voorkomen. Dan mag je die games uiteraard niet distribueren of delen met andere mensen.

Andere toffe eigenschappen

Niet dat ik nu te snel over het prestatieonderdeel wil stappen, maar inmiddels weten we wat de Qualcomm Snapdragon 8 Gen 2-processor in zich heeft qua kunnen. Daar zijn dus geen verrassingen. Omdat de Odin 2 echt een gamingapparaat is, en de twee eerdergenoemde Android-apparaten niet, werkt alles wel stukken beter. Maar dat komt voornamelijk door de toevoeging van fysieke controllerknoppen. Verder is het tof dat er bovenop een micro-hdmi-poort zit, waardoor je de Odin 2 (Max) ook zonder dock kunt aansluiten op een televisie (met een micro-hdmi-naar-hdmi-kabel).

Vervolgens kun je een controller via de usb-c-poort of bluetoothverbinding koppelen, en kun je genieten van games op het grote scherm. De Odin 2 is krachtig genoeg om de beelden in 4k te weergeven, waardoor het nadeel van het scherm iets minder zwaar weegt. Tenminste, zo heel erg vind ik het nou ook weer niet. Hoge resoluties op kleinere schermen hebben niet dezelfde waarde als op grote tv’s, en zo kost het de Odin ook minder energie om gewoon te kunnen draaien. Waar het overigens geen moeite mee heeft, dankzij een uitgebreid en actief koelsysteem.

Odin 2 kopen?

Ik zou hier nog een aantal alinea’s kunnen besteden over waarom ik de Odin 2 Max zo tof vind, maar de boodschap is inmiddels hopelijk duidelijk. Wat ik nog wel even wil benoemen is dat je zelf ook een micro-sd-kaart kunt installeren en een bedrade koptelefoon kunt aansluiten; twee functies die niet mogen missen. De retrohandheld heeft dus veel eigenschappen waar ik blij van word. Natuurlijk is de handheld niet perfect, maar tot nu toe heb ik de perfecte retrohandheld nog niet gezien. En dat is maar goed ook, want dan blijft het leuk om vooruit te kijken naar alles wat er komen gaat.

Maar dan rest nog de vraag of dit de beste retrohandheld van dit moment is. Als je het mij vraagt is het antwoord ja, ondanks de enkele nadelen. Maar als het een onsje minder mag, dan is het goed om te weten dat de Ayaneo Pocket Air de Android-handheldervaring ook naar een hoger niveau tilt. Het niveau daarboven is weggelegd door de Ayn Odin 2 Max, of een ander model in de reeks. De prijs is aan de flinke kant, en je hebt niet al die paardenkracht per se nodig (voorlopig), maar alles wijst erop dat je jaren met deze handheld moet kunnen doen. En dat is ook wat waard.