Mario vs. Donkey Kong kun je op je gemak spelen

Vlak voordat ik aan de review van Mario vs. Donkey Kong op de Nintendo Switch begon, speelde ik het originele Game Boy Advance-spel nog even op mijn Analogue Pocket. Gelukkig stond mijn oude save er nog op, waar ik een behoorlijk aantal sterren in gehaald heb. Ik werd meteen herinnerd aan de uitdaging die het puzzelplatformspel vroeger bracht. Naast het verzamelen van pakjes, sleutels en Mini Mario’s, moest je ook rekening houden met de aftellende klok en je algemene score. Pas wanneer je heel behendig door de levels springt, was je verzekerd van de gouden ster op het eind.

En hoewel er voor de remake niet aan het basisconcept van het spel getoornd is, is er wel degelijk iets veranderd aan de opbouw van de remake. Voordat ik daar dieper op inga, is het eerst handig om die basis uit te leggen. Je speelt met Mario, die in een reeks van 130 levels de taak krijgt Mini Mario’s te verzamelen die zijn gestolen door Donkey Kong. Aan het einde van elke wereld neem je het op tegen die behaarde aap, maar niet voordat je alle levels geklaard hebt. Die levels zijn opgedeeld in twee delen. In het eerste deel krijg je de taak een sleutel te pakken die een deur opent naar deel twee.

Vijanden met vijanden bestrijden

Vervolgens is het de bedoeling om de Mini Mario op te pakken. Dat heb je niet zomaar gedaan. Want meestal moet je springen, klimmen en andere acrobatische trucs uitvoeren om dat voor elkaar te krijgen. Vijanden kun je alleen verslaan met een hamer of door er een andere vijand tegenaan te gooien, door ze eerst op te pakken. Maar je kunt ze ook als een platform gebruiken. Dat is handig voor de momenten waarop je niet verder komt, omdat de grond bestaat uit stekels. Gooi er een vijand, spring op z’n hoofd en spring vervolgens naar de overkant. Een simpel, doeltreffend concept.

In tegenstelling tot vrijwel elke andere Mario-platformer, speelt de loodgieter veel stroever. Je kunt dus niet sprongen aan elkaar koppelen of gebruikmaken van extra momentum. In plaats daarvan word je gedwongen conservatief te zijn in je bewegingen. Dat idee moet even klikken, maar het went. Binnen de bewegingsbeperking zit alsnog genoeg vrijheid om te experimenteren met verschillende moves. En als je die aan elkaar kunt koppelen, dan voel je je ook echt goed. Aan die magie is dus niets verloren gegaan. Vanuit een handstand een hoger plateau bereiken blijft gewoon tof.

Je eigen schuld

Helaas is het zo dat die beperkte vrijheid zo nu en dan voor vervelende situaties kan zorgen. Als je bijvoorbeeld het idee hebt dat Mario’s sprong hoog genoeg moet zijn om op het hoofd van een vijand te landen, dan kan het gebeuren dat je toch geraakt wordt en een leven verliest. Dit soort momenten voelen een beetje oneerlijk aan, omdat je voor je gevoel niets anders doet dan de momenten waarop je die sprong wel haalt. Gelukkig is het spel niet heel uitdagend en verkrijg je snel een groot aantal levens, maar dan nog merkte ik dat het mettertijd een flinke irritatiebron begon te worden.

Elke fout die je echter maakt, is in negen van de tien gevallen je eigen schuld en kun je niet op het spel afschuiven. Dat was vroeger al zo en dat is ook het geval bij de remake – op die situaties na dan waarin de hitbox van een vijand afwijkt van je verwachtingen. Dit is gelukkig één van de weinige nadelen die de ervaring met het spel zouden kunnen dwarsbomen. Want over het algemeen lost de remake een aantal problemen op waar het origineel op de GBA last van had. Ten eerste zijn de graphics vanzelfsprekend beter en ten tweede zit je niet vast aan constante minigames.

Een nieuwe minigame voor 1-ups

In de GBA-versie van Mario vs. Donkey Kong was het altijd zo dat je na een level direct een minigame kreeg waarin je levens kon sparen. Omdat het letterlijk na elk level gebeurt, wordt het al snel saai (al had je die levens vroeger harder nodig dan nu, maar daar later meer over). De remake lost dat op door per wereld één minilevel aan te bieden die 1-ups geeft. Dit is iedere keer een ander level, dat gebruikmaakt van een mechanic uit die wereld. Niet dat de levens zo waardevol zijn in deze iteratie, maar elk level is uniek en leuk. Bovendien zit er daardoor geen sleur in.

Daarnaast zijn de graphics er natuurlijk flink op vooruitgegaan. Daar waar de eerste versie van deze game nogal werd beperkt door de GBA-hardware, en personages vaak veel te blokkerig en ruw oogden, zijn alle modellen in de tweede versie volledig gemoderniseerd. Het is zelfs zo de vijanden nieuwe ontwerpen gekregen hebben en veel meer lijken op echt speelgoed. Dat komt de vrolijke en toegankelijke sfeer van het spel ten goede. Destijds mocht Mario vs. Donkey Kong er op de GBA er prachtig uitgezien hebben, maar die semi-3d-stijl heeft de tand des tijds niet volledig overleefd.

De opbouw is anders

Wat Nintendo verder gemoderniseerd heeft, is de opbouw. Voorheen kon je direct gaan voor de beste tijd, hoogste score en de gouden ster van een level, naast natuurlijk het verzamelen van de cadeautjes en Mini Mario’s. Maar dit keer is alles veel chiller. Aanvankelijk heb je alleen het doel gewoon een keertje door de game te komen. Focus je lekker op het level, check waar de pakjes liggen en raap aan het einde van Mini Mario op, en je verdient al een gouden ster. Je zou een opmerking kunnen maken over participatietrofeeën, maar who cares: ik heb het gewoon naar m’n zin.

Laten we ook niet vergeten dat er maar liefst twee compleet nieuwe wereld aan het arsenaal van Mario vs. Donkey Kong toegevoegd zijn. En die levels zijn ontzettend tof, omdat ze gebruikmaken van nieuwe ideeën. Zo staat één wereld in het teken van windstromen en teleporteerblokken, terwijl de ander zich focust op gladde ijsplateaus waar je overheen kunt glijden. De levels duren niet lang en zijn net als de rest van de game niet moeilijk – maar het laat wel zien dat Nintendo nog ideeën in de koker heeft. Ideeën die wellicht kunnen leiden naar een nieuwe game? Ik hoop het oprecht.

Een Nintendo-klassieker

Want eerlijk is eerlijk: de vervolgen op Mario vs. Donkey Kong, die later voor de Nintendo DS, 3DS en Wii U verschenen, deden het niet zo voor me. Tenminste, dat vergt iets meer uitleg. Ik vond de game ontzettend tof, helemaal omdat je ook zelf je levels kon ontwerpen. Maar de nieuwere delen hadden niet de magie van Mario vs. Donkey Kong op de GBA (of natuurlijk de versie die eerder op de Game Boy uitkwam), omdat de gameplay heel anders was. Je moest namelijk constant Mini Mario’s (en later ook andere personages) begeleiden met je stylus. Je had geen directe controle over hen. Soortgelijke levels vind ook in dit deel, maar dan nog heb je altijd de controle over Mario.

Maar goed, des te fijner vind ik het dat Nintendo nu deze klassieker opnieuw uitbrengt. Mét allerlei moderne updates. Want de combinatie puzzel- en platformgameplay is en blijft ontzettend tof. Zodra je het spel een keertje doorlopen hebt, dan krijg je toegang tot nieuwe uitdagingen. Op papier zouden die moeilijker moeten zijn. Maar als je een beetje bekend bent met de gameplay, en dus weet hoe je sneller moves achter elkaar uitvoert, dan ben je er met een paar uur wel doorheen. Zelfs wanneer je gaat voor de beste tijd – al staat daar helaas geen beloning tegenover.

Mario vs. Donkey Kong kopen?

Maar moet je je daardoor laten tegenhouden? Ik vind van niet. Want in die tien uur kun je op je gemak de puzzels voltooien en genieten van de prettige en kleurrijke sfeer binnen de game. Bovendien – en daar heb ik het helemaal nog niet over gehad – is er nu ook een modus voor twee spelers aan het spel toegevoegd. En omdat Mario vs. Donkey Kong niet heel moeilijk is, is dit een prima game om met een jonger familielid te spelen. Speler twee speelt dan met Toad, en samen krijgen jullie de opdracht om niet één sleutel per level, maar twee sleutels onderweg op te pakken.

Tussen Mario en Toad zitten nagenoeg geen verschillen. Toad is net even wat behendiger, maar over het algemeen moet ook speler twee rekening houden met dezelfde stroefheid. Onderaan de streep heeft Nintendo met deze remake de problemen opgelost die ik met het origineel had. De graphics zijn geüpdatet en de minigames zijn verleden tijd. Verder zijn er meer levels dan ooit, en is coöp een geinige toevoeging. De remake introduceert wel nieuwe problemen, zoals het probleem met de besturing en het gebrek aan echte uitdaging. Maar dat mag een aanbeveling niet in de weg zitten.

Nintendo heeft een code voor de recensie gegeven.