Like a Dragon: Infinite Wealth stelt een belangrijke vraag

De game Like a Dragon: Infinite Wealth is het negende in de reeks die we voorheen kenden als de Yakuza-serie. De eerste Yakuza-game verscheen in 2005 voor PlayStation 2, en ook het vervolg kwam aanvankelijk alleen naar die console toe. Later verschenen beide delen voor de Wii U en zijn de games sinds het derde deel ook beschikbaar voor Xbox One en Windows. Sinds 2020 is de naam veranderd van Yakuza naar Like a Dragon, met de release van het achtste deel waarin ex-gevangene Ichiban Kazuga de hoofdrol vertolkt. Maar dat bleek niet de enige verandering.

Want Yakuza bekend stond om zijn combinatie van elementen uit beat ‘em ups, rpg’s en actietitels, legt Like a Dragon nadruk op typische eigenschappen van een Japanse role playing game. Dat houdt in dat we te maken krijgen met meerdere teamleden die opereren in een groepje van vier, die tijdens gevechten om beurten aanvallen. Iedereen heeft z’n sterke kwaliteiten en aanvallen. Ook zijn er summons (waarbij je entiteiten buiten je team oproept) en groepsaanvallen. Kortom: gameplay die een gemiddeld Final Fantasy-spel niet misstaan.

De Platinum-trophy

De shift in hoofdrolspeler heeft ontwikkelaar Ryu Ga Gotoku Studio veel ruimte gegeven zijn games eens anders vorm te geven. Hoewel Yakuza vaak al humoristische momenten had, stonden die vaak haaks op de serieusheid van het verhaal en de omgeving. Met de eerste Like a Dragon gingen de makers los door Ichiban Kasuga een rijke fantasie te geven. Elk npc waarmee je in een gevecht komt, verandert in een stereotype rpg-vijand. Tenminste, stereotype in idee. Want het Like a Dragon-sausje zet de vijanden en hun aanvallen op unieke wijze neer.

En hoewel de stad niet heel veel anders is in vergelijking met voorgaande delen, voelt de omgeving daardoor toch fris en nieuw aan. Tel daarbij op dat er meer dan genoeg terugkerende minigames en er complete kerkers aan toegevoegd zijn en Like a Dragon allerlei nieuwe onderdelen toevoegt, en je houdt een game over die ik met veel liefde en plezier uitgespeeld heb. Ik vond het zelfs zo leuk dat ik voor de Platinum-trophy gegaan ben toen de game op PlayStation 5 verscheen. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik enorm uitkeek naar het vervolg.

Tijd voor een vakantie, soort van

Like a Dragon: Infinite Wealth pakt het verhaal van Ichiban op waar het vorige deel stopte. De man betert z’n leven door andere mensen te helpen aan werk. Echter, allerlei financiële winsten, verworven attributen, aangepaste wapens en extra teamleden behoren toe tot het verleden en dus de vorige game. Je begint wederom van voor af aan, en dat is vaak even onwennig als je 150 uur met zo’n personage doorgebracht hebt. Gelukkig neemt Ichiban, en hopelijk jij ook als speler, mee wat die in zijn vorige avontuur beleefd heeft. Dus de context is gelukkig behouden.

Aanvankelijk begint het avontuur in Japan, waar je enkele uren doorbrengt om (wederom) bekend te raken met de ideeën en regels van Like a Dragon. Maar dan komt het moment dat je het land uit moet om je moeder op te sporen. Ze is gespot in Hawaï, en aan jou de taak om haar te vinden. Binnen de grenzen van het verhaal komt dit allemaal logisch over, waardoor het dus ook niet vreemd aanvoelt om die reis te maken. Dus: je maakt de reis, komt aan op Hawaï en dan begint de game pas echt – maar het duurt alsnog even voordat je écht losgelaten wordt.

Infinite Wealth geeft spelers veel vrijheid

Want je moet heel wat tussenvideo’s bekijken, verplichte verhaalelementen doorlopen en personages leren kennen voordat de game zegt: oké, nu is het aan jezelf. Op zich niet erg, want zodoende leren voornamelijk nieuwe spelers alles wat ze moeten weten. En aangezien het alweer vier jaar geleden is dat ik de game zelf speelde, geen verkeerde luxe. Zodra de game je echter loslaat, kom je terecht in een grabbelton aan activiteiten, zijmissies, minigames en complete subverhalen waar je uren – maar dan ook echt uren – aan kunt besteden.

Er is zoveel te doen, dat het soms een afleidt van het hoofdverhaal. Je kunt eten rondbrengen als een bezorger en een soort-van-Pokémon-trainer zijn door Sujimon te verzamelen en te trainen. Daarnaast is het mogelijk sicko’s te fotograferen vanaf een tram, die door heel de stad rijdt. Ook kun je foto’s maken van allerlei locaties en objecten, herinneringen verzamelen en opgaan in de in-game arcadehallen waar je oude Sega-games kunt spelen. En dan heb je nog daten, karaoke, golf, honkbal, vissen, mahjong, shogi, darten en de kerker voor ouderwets grinden.

Vijf sterren voor Dondoko Island

Je zou dan kunnen denken: poe he, dat is best veel. Het merendeel van deze activiteiten zit echter ook al in oude Yakuza-games, dus op zich is het allemaal niet vreemd. Maar de nieuwe toevoegingen, zoals de beste Sujimon-trainer worden, zijn haast games op zichzelf. Zo heb je ook Dondoko Island, waarin Ryu Ga Gotoku Studio een eigentijdse en Yakuza-achtige versie van Animal Crossing presenteert. Dit klinkt even tof als absurd. Deze ‘minigame’ is zo groot, dat dit in de begindagen van Xbox Live makkelijk door had kunnen gaan voor een opzichzelfstaande titel.

Het doel van die minigame is dat je van Dondoko Island een vijfsterrenresort maakt. Je moet tenten en huizen plaatsen en voor eten, drinken en vermaak zorgen. Ondertussen houd je een encyclopedie bij van insecten, vissen en allerlei dingen die je op de grond vindt. Plus: je moet bouwmaterialen verzamelen door stenen en bomen kapot te slaan, of hopen vuil met de grond gelijk te maken. Tussendoor neem je het op tegen vijanden die de accommodaties willen slopen. Als je deze minigame wil uitspelen, dan ben je daar met gemak zes, zeven uur aan kwijt.

Sujimon verzamelen en trainen

En dat is met een lichte voorsprong. Ik heb een recensiecode van het pr-bureau van Sega gekregen om de game te reviewen. Dit bleek een code voor een duurdere editie te zijn, waarin onder meer veel bouwmaterialen zaten. Ook kreeg ik allerlei middelen om het proces rondom Sujimon te vangen te versimpelen, waardoor ook daar flink de vaart erin zit. Maar anders moet je die ook nog zelf trainen, door het onder meer herhaaldelijk tegen andere trainers in de wereld op te nemen. Of door gebruik te maken van de gevechtsfaciliteiten van de Sujimon-organisatie.

Dit zijn slechts twee voorbeelden van minigames waar ik ongelooflijk veel tijd in heb zitten. En die me ontzettend afleiden van het hoofdverhaal. Daardoor begon ik me toch een beetje af te vragen: is dit nog wel een rpg? Van een afstand zie ik dat er veel rpg-elementen zijn, zoals de turn based battles, ervaringspunten, gereedschap en beschermende kleding. Dus in de basis speel je nog een rpg, maar het gros van de activiteiten eromheen hebben daar vrij weinig mee te maken. En dan kun je denken: dan verdoe je je tijd toch niet aan al die randzaken die je net noemt?

Aan je houding werken

Maar dan kom je bij de crux aan. Want hoewel veel optioneel is, voegt alles wat je doet wel íets toe aan de mogelijkheden van Kasuga. Soms krijg je geld, soms krijg je items, meestal krijg je ervaringspunten en soms verhoogt een activiteit bepaalde persoonlijke eigenschappen. Daardoor krijg je toegang tot eerder afgesloten delen in de wereld, omdat mensen anders op je reageren wanneer je werkt aan je houding. Kortom: alles wat je doet in het spel, helpt bij het vormgeven van het hoofdpersonage. Geen van de activiteiten zijn zinloos, waardoor je ze liever niet te snel aan de kant schuift.

Je hoeft gelukkig niet alles te doen om alles uit de game te halen. Er zijn meer dan genoeg activiteiten om Kasuga vorm te geven zoals jij wil, waardoor je sommige onderdelen dus links kunt laten liggen als je die niet zo leuk vindt. Al met al pakt Ryu Ga Gotoku Studio dit beter aan dan bijvoorbeeld Ubisoft doet, waarbij de winst uit de vele bezigheden in Assassin’s Creed of Far Cry marginaal is. Ondertussen knaagt er toch iets aan me, een gevoel dat ik niet helemaal van me af kan schudden tijdens het spelen. Ik blijf namelijk zitten met een belangrijke vraag.

Wat is Like a Dragon: Infinite Wealth?

Een vraag waar ik niet eerder bij stilgestaan heb, omdat veel games die ik speel een bepaalde cohesie hebben. Ik mis namelijk structuur in Like a Dragon: Infinite Wealth. Ik mis een duidelijke richting waar alles naartoe gaat. Ik mis soms het idee dat wat ik doe er daadwerkelijk toe doet in het spel, ook al zie ik ergens een cijfer omhoog gaan. Ik mis het idee van samenhang, de verbindende factor. Want hoewel alles wel samenkomt achter de schermen, voelen alle verschillende ideeën, gameplay en onderdelen ontzettend ver van elkaar vandaan.

Daardoor ben ik gaan nadenken: wat is een videogame? Nee, ik zag van tevoren ook niet aankomen dat ik hier zou belanden. Is een videogame een interactieve ervaring waarin het nodig is dat alle losse onderdelen op basis van context of gameplay samenkomen? Of is een videogame gewoon een vorm van entertainment die afleiding biedt, waarbij het niet erg is dat sommige opties aanvoelen als los zand zolang je het maar naar je zin hebt? Ik denk dat ontwikkelaar Ryu Ga Gotoku Studio antwoord twee zou kiezen, kijkend naar Infinite Wealth.

Like a Dragon: Infinite Wealth kopen?

Afhankelijk van het antwoord op de vraag, kan het zijn dat Like a Dragon: Infinite Wealth geen game voor jou is. Als je meer diepgang zoekt, dan kun je beter Final Fantasy VII Rebirth spelen, om maar een voorbeeld te geven. Met zijn overvloed aan gameplayopties voelt Infinite Wealth aan als een game van deze tijd. Je kunt veel activiteiten in een korte tijdspanne voltooien (of in elk geval delen daarvan), waardoor de game zich leent voor korte gamesessies. Goed voor de gamers met een kleine aandachtsspanne en de behoefte toch veel te willen en kunnen doen.

Zo iemand ben ik zelf niet, maar ik ben toch nog steeds flink aan het genieten van Like a Dragon: Infinite Wealth. De game mist wel duidelijk de sturing uit het eerste deel, dat daardoor meer als een traditionele rpg aanvoelt. Zodra je echter de minigames een beetje loslaat en je je focust op de kern van de game (waarin de rpg verborgen ligt), dan kun je hier nog steeds veel plezier en ontspanning uithalen. Daarvoor heeft Infinite Wealth heel veel charme, personages waarin je jezelf of iemand anders kunt herkennen en meer dan genoeg diepgaande en dynamische gevechten. Met en zonder Sujimon.

Sega heeft een code voor de recensie gegeven.