Beyond Good And Evil: 20th Anniversary Edition smaakt naar meer

Ubisoft werkt al sinds jaar en dag aan Beyond Good and Evil 2. We horen er de laatste tijd weer wat meer over, maar we weten nog steeds niet wanneer dat deel verschijnt. Ondanks het feit dat veel mensen met veel liefde terugkijken op de eerste game in de serie, die in 2003 verscheen, bestaat de franchise voornamelijk uit missers. Het eerste deel miste zijn verkoopdoelen, en was geen commercieel succes. Het tweede deel heeft naar verluidt wat deadlines gemist, en laat op zicht wachten. En de 20th Anniversary Edition heeft ironisch genoeg het jubileum gemist.

Beyond Good and Evil verscheen namelijk eind 2003 voor PlayStation 2, en begin 2004 voor Xbox en GameCube, terwijl de jubileumeditie medio 2024 uitkomt – dat is ruim een half jaar te laat. Dat zullen we de makers niet al te veel kwalijk nemen. Want een uitgesteld spel kan altijd nog goed worden, terwijl een gehaaste game voor altijd slecht is. Dat soort wijsheden zijn anno 2024 wellicht iets minder waard met de toegang tot het internet en de mogelijkheid games achteraf te updaten – maar niet elke uitgever doet dat uiteindelijk, want dat kost uiteraard geld.

Gewapend met een camera

Goed, terug naar het onderwerp van deze recensie: Beyond Good and Evil. De 20th Anniversary Edition staat voornamelijk in het teken van verbeterde graphics, kleine quality of life-verbeteringen en de toegevoegde speedrunmodus. Het spel zelf speelt nog precies zoals vroeger. Dat betekent dat je grote levels verkent, terwijl je foto’s maakt van bijzondere wezens of het opneemt tegen sterke vijanden. Er is geen openwereldstructuur, maar je wordt wel aangestuurd op het verkennen van de omgevingen, voor het vinden van verzamelobjecten.

In Beyond Good and Evil kruip je in de huid van Jade. Dit is een parttime journalist bewapend met onder meer een camera, die verantwoordelijk is voor een weeshuis. Ze woont op een planeet waar een vijandelijke groep buitenaardse wezens, de Domz, herrie schoppen, en onder meer kinderen ontvoeren. Ondertussen leeft er een complottheorie over de militaire groep, die onderdeel is van het dictatorschap aldaar, genaamd Alpha Sector. Iedere keer wanneer de Domz aanvallen, schitteren die militairen in afwezigheid. Daar zit een luchtje aan…

Opgepoetst en meeslepend

Het verhaal is vanaf het begin af aan sterk genoeg – ook twintig jaar later – om op pad te gaan, om te ontrafelen wat er nou precies speelt. Uiteraard zul je als speler van toen weten wat er speelt, maar nieuwe spelers kunnen rekenen op een fijne verhaalvertelling met uiteenlopende personages. Denk dan aan Jade, of aan partner-in-crime en techneut Pey’j. Bijna alle personages zijn voorzien van een stevig karakter. Gecombineerd met het opgepoetste uiterlijk, en de verbeterde expressies van de hoofdpersonages, zorgt dat voor een meeslepende ervaring van begin tot eind.

Uiteraard zie je aan de graphics dat je met een opgepoetst spel te maken hebt. Maar als je kijkt naar de kunstzinnige vormgeving en de diepte die je kunt ontdekken door op details te letten, dan is dat minder erg. Vervelender is dan juist dat de gameplay niet net zo mooi oud geworden is. De game is redelijk lineair, maar laat de speler – zoals gezegd – zo nu en dan toch los. Je zult voornamelijk wat vijanden moeten verslaan met een wat simpel vechtsysteem dat weinig van je vergt. Maar daardoor kan Beyond Good and Evil ook een klein beetje beperkt aanvoelen.

Beyond Good and Evil kopen?

Ondertussen wordt er ook van je gevraagd of je foto’s wil maken van de (kleine) dieren en planten op de planeet. Daar krijg je credits voor, die je kunt spenderen aan upgrades. Ook als je bazen verslaat krijg je belangrijke currency waarmee je bijvoorbeeld je hovercraft upgradet. Zodoende kun je nog meer optionele gebieden verkennen. Door de fotografiemechaniek doet het spel me een beetje denken aan Metroid Prime (Remastered). Soms kan dat onderdeel in de weg zitten, maar uiteindelijk levert het een bevredigende ervaring op als je alles in kaart gebracht hebt.

Verder kan het spel last hebben van wat grafische foutjes; de framerate heeft het soms moeilijk in bepaalde gevechten. Rondsluipen voelt door een irritante AI van vijanden niet echt lekker, en de levelindelingen laten het ook niet altijd echt toe. Maar onderaan de streep ben ik blij het spel wederom ervaren te hebben. Ja, het vechten is simpel, maar het verhaal, de wereld en de personages zijn goed uitgebouwd. Foto’s maken is onderaan de streep leuk en afgebakende levels verkennen voelt als een prettig alternatief voor allerlei moderne openwereldgames. De remaster smaakt naar meer, dus laat dat tweede deel maar komen.

Ubisoft heeft een code opgestuurd zodat ik de game kon reviewen.