Assassin’s Creed Shadows dompelt je lekker onder

Op het moment dat ik deze recensie schrijf, heb ik Assassin’s Creed Shadows ongeveer 28 uur kunnen spelen in de twee weken hiervoor. Voor een spel zo groot als dit kan dat belangrijke context zijn. Je kunt hier namelijk heel veel tijd in kwijt. Zo heb ik meer dan 144 uur besteed aan Assassin’s Creed Odyssey en ook 107 uur gespendeerd in Egypte dankzij Origins. In beide games heb ik alle achievements gehaald. Die streak eindigde met Valhalla, die ik desondanks toch nog 132 uur gespeeld en slechts uitgespeeld heb.

Elke Assassin’s Creed, in de nieuwe vorm sinds Origins, heeft voor mij een breekpunt. Het moment dat het me niet meer zo interesseert hoe ik een kill maak, welke items ik verzamel en door wat voor hoepels ik allemaal moet springen om zeer specifieke uitdagingen te voltooien. Valhalla heeft, ondanks de zeer toffe setting, de serie weinig goed gedaan met alle taakjes, herhalende elementen en veel sterke wapens. De beleving stond daardoor ver van de typische Assassin’s Creed-beleving af, in elk geval voor mij.

Terug naar de basis

In dat kader is het een wonder dat ik het nog zo lang volhield. Ik was zo klaar met de game dat ik de downloadable content niet eens aanraakte. Gelukkig bracht Assassin’s Creed Mirage de serie terug naar de core gameplay en een omgeving die heel veel deed denken aan de oudere delen, zoals deel twee en Brotherhood. De focus lag weer op stealth gameplay, mensen volgen en informatie ontfutselen, terwijl het nieuwe vechtsysteem daar niets aan afdeed. Terug naar de basis, waar Shadows vervolgens op kan bouwen.

Mirage zal in de toekomst wellicht aangemerkt kunnen worden als één van de belangrijkste delen binnen de nieuwe opzet van Assassin’s Creed-games. Het combineert immers nieuwe ideeën moeiteloos met oude concepten. Het bracht voor mij het plezier en het vertrouwen in de serie terug, die ik na Valhalla compleet verloren was. Na bijna dertig uur Assassin’s Creed Shadows gespeeld te hebben, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik hier hetzelfde gevoel aan overhoud als Mirage. Deze game is echt tof.

Twee speelbare personages

In Assassin’s Creed Shadows reizen we eindelijk af naar het feodaal Japan in de middeleeuwen. Dat is een omgeving waar fans al jaren om vragen, en Ubisoft ons eindelijk kan geven. Je verkent een groot deel van het eiland, een omgeving die qua formaat te vergelijken is met Egypte in Origins. Je kruipt in de huid van twee protagonisten, net als in Syndicate, namelijk Naoe en Yasuke. De eerste is een shinobi (ninja) en een personage dat speciaal voor de game ontwikkeld is. Yasuke is een zwarte samoerai die echt bestaan heeft.

Nu is over dat laatste veel kritiek geweest. Want waarom wil Ubisoft per se een zwarte man in een Aziatisch georiënteerde game hebben? Tegelijkertijd hebben gamers gezeurd over het idee dat de game een loopje neemt met de geschiedenis of de Aziatische cultuur geen eer aan doet. Je zou kunnen stellen dat de punten haaks op elkaar staan, aangezien (iemand als) Yasuke bestaan heeft. Bovendien lijken die mensen te vergeten dat de serie zich door echte geschiedenis laat inspireren en niet zozeer laat leiden.

Respect voor de cultuur

De games hebben nooit één-op-één een verhaal verteld dat letterlijk in de geschiedenisboeken gestaan heeft. De spellen lenen wel veel feiten vanuit geschiedenisboeken, maar verder is het duidelijk fictie. En dan mag je best wat creatieve vrijheid gebruiken om er wat interessants of moois van te maken. Mits je dat met respect doet. En na ongeveer dertig uur kan ik zeggen dat ik het idee heb dat het team respectvol omgaat met de cultuur, geschiedenis, belangrijkste personages en zelfs een aantal gebruiken.

Zo is er een missie waarbij je een theeceremonie houdt, maar niet voordat je eerst uitleg krijgt over hoe je dat respectvol doet. Ook valt op dat de makers goed gekeken hebben naar de manier waarop vroeger Japanse films gemaakt werden. De algemene uitstraling heeft veel weg van dat soort films als je let op kleur, contrast en lichtinval. Het geeft Assassin’s Creed Shadows een unieke presentatie mee, die ik nog niet eerder gezien heb in de franchise. Het dompelt je derhalve helemaal onder in oude, Japanse cultuur.

Rust als belangrijk element

Daarnaast straalt de game een hoop rust uit. Tijdens cut scenes is er veel ruimte voor achtergrondinformatie en personage-ontwikkeling, waardoor weinig zaken als een verrassing komen. Je begrijpt waarom de personages ergens om vragen of iets willen bereiken. Ik kan het bovendien waarderen dat de kaart bovendien niet volgepropt is met loze activiteiten. Natuurlijk kun je wel wat dingen verzamelen of wat acties ondernemen, maar die hebben of iets te maken met de basisgameplay of met de twee personages.

In voorgaande Assassin’s Creed-games kon het nog wel eens zo zijn dat ik afgeleid werd van de belangrijkere zaken of te lang met een kamp bezig was, omdat ik per se alle schatten en verzamelobjecten wilde verzamelen. Daar heeft Shadows gelukkig geen last van. Zo kun je met Naoe mediteren en met Yasuke leer je zwaardvechten; activiteiten die perfect bij de characters passen. Je speelt er bovendien speciale punten (knowledge points) mee vrij die je nodig hebt om extra vaardigheden te kunnen ontgrendelen.

De fraaiste

Je kunt dit ervaren als een soort extra obstakel die je moet nemen om tot de toffere vaardigheden te komen. Maar in de context van het verhaal is het best vet om te zien wat Naoe en Yasuke moeten doen om zichzelf te verbeteren. Zo heel veel tijd kost dit allemaal nou ook weer niet. Andere activiteiten zijn bidden bij tempels of speciale rollen verzamelen. In beide gevallen maak je gebruik van een gameplay-elementen (de omgeving bestuderen en verkennen), terwijl je ondertussen geniet van de prachtige, digitale bouwwerken.

Daarover gesproken: de architectuur in Assassin’s Creed Shadows is echt van hoog niveau. Het voelt echt alsof je in een simulatie van die tijd rondloopt. Er gebeurt misschien niet veel in de dorpen (door het gebrek aan collectables), maar man – ik heb in tijden niet zo genoten van gewoon door de omgevingen lopen. Als je met Naoe, de shinobi, in de nacht over een kasteeldak sluipt terwijl het maanlicht daarop valt… Ik heb zelden zoiets moois gezien. Grafisch is dit de fraaiste Assassin’s Creed tot nu toe.

Shinobi en samourai

Goed, genoeg over de graphics en de vormgeving, hoe zit het met de gameplay? Aangezien Naoe een shinobi en Yasuke een samoerai is, kun je twee verschillende gameplaystijlen verwachten. Daar waar Naoe sluipt en steekt en zowel behendig als behoorlijk kwetsbaar is, is Yasuke juist heel log, sterk en bestendig tegen flink wat stoten. Met de shinobi wil je niet gezien worden en gevechten vermijden (want de kans is groot dat je dan doodgaat), maar met de samoerai kun je leven wat stoom afblazen en op vijanden inhakken.

Dat laatste staat behoorlijk ver af van wat voor mij belangrijk is in de Assassin’s Creed-ervaring. Dus daarom ben ik blij dat je voor flink wat missies en het verkennen van de open wereld zelf kunt bepalen met wie je speelt. Ik geef de voorkeur aan Naoe, omdat ik nou eenmaal houd van dat sluipen, steken en wegkomen wanneer ik m’n doel behaald heb zonder de aandacht te trekken. Er zijn momenten waarop je met Yasuke móet spelen, maar die zijn zowel kort als logisch – en voelen soms een acceptabel verfrissend.

Gameplay voelt goed aan

Belangrijker is dat de typische Assassin’s Creed-gameplay met Naoe daadwerkelijk goed aanvoelt. Omdat de kunstmatige intelligentie ook wat verbeterd is, kan het zijn dat sommige fouten snel afgestraft worden. Als je iets te veel lawaai maakt of je hoofd net even te ver om de hoek draait, dan kunnen vijanden je spotten en direct actie ondernemen. Dat zorgt ervoor dat je je best moet doen tijdens het sluipen en dat je niet zomaar iedereen moeiteloos omlegt, zoals in Assassin’s Creed Mirage nog wel eens het geval was.

Verder heb je nu zes skill trees waar je uit kunt kiezen (per personage). Dat klinkt een beetje veel. Maar als je eenmaal aan het overzicht gewend bent, werkt het juist fijn. Je kunt zodoende zowel Naoe als Yasuke laten spelen zoals je wil. Je kunt gaan voor één vechtstijl of ze lekker mengen – dat is helemaal aan jou. Het soort wapens en gooivoorwerpen tot je beschikking verschilt per character, maar daardoor voelt er niet één snel overpowered. Zeker de assassin niet, zoals in Odyssey en Valhalla nog wel eens het geval was.

Veel aan de basis gedaan

Het is me tevens duidelijk dat Ubisoft veel aan de basisgameplay gedaan heeft. Stealth werkt net even anders dan je wellicht gewend bent. Zoals gezegd zijn de guards en dergelijk wat slimmer, maar licht en geluid spelen ook een grote rol. Zo kun je overal de kaarsen uitdoen om de omgeving donkerder te maken. Hoe minder zicht de vijanden heeft, hoe minder snel je opvalt. Je kunt je echt in de duisternis verstoppen. Maak ondertussen ook geen geluid, op wat voor manier dan ook, want ook daar komen vijanden op af.

Ook vind ik de enterhaak een fijne toevoeging. Hiermee kun je soms van gebouw naar gebouw slingeren, als de omgeving dat toelaat. Dan moet je op zoek gaan naar een tak die op een goede positie staat, zodat je die haak daaromheen kunt gooien. Bovendien kun je hiermee heel snel hogere torens beklimmen door ze aan de rand van het dak boven je te gooien. Het geeft de gameplay net wat meer diepgang dan in vorige delen en maakt Naoe nog veel behendiger dan ze al is. Vooral kastelen beklimmen gaat als een trein hiermee.

De omgeving en je schuilplaats

Verder is de game gestoeld op twee andere ideeën: verkennen en vermoorden. Je krijgt te maken met verschillende groepen vijanden, bestaande uit meerdere leden. En die moet je uiteindelijk allemaal zien te vermoorden door informatie in te winnen en daarna hen op te zoeken. Het verkennen an sich verdient ook een aparte vermelding. Een uitkijkpunt synchroniseren gooit de kaart niet meteen vol met iconen. Die komen pas wanneer je zelf ergens bent geweest of wanneer je van iemand een gerucht gehoord hebt.

Tot slot wil ik het over de schuilplaats hebben. Dit is een groot stuk land dat je zelf kunt vormgeven. Wanneer je genoeg materialen verzamelt, kun je hier allerlei gebouwen neerzetten die verschillende bonussen kunnen bieden. Denk dan aan een stal, trainingshuis of de wapensmid. Je bepaalt zelf hoe de omgeving eruitziet. Niet alleen waar de gebouwen komen te staan, maar ook welke decoraties je plaatst. Je kunt verscheidene wegen aanleggen, bomen planten, huisdieren adopteren en nog veel meer.

Assassin’s Creed Shadows kopen?

Ik kan denk ik gemakkelijk nog meer woorden gebruiken om mijn enthousiasme over Assassin’s Creed Shadows te delen. Maar de boodschap is wel duidelijk: het spel ziet er fantastisch uit, biedt veel nieuwe gameplay en heeft daarnaast behoorlijk wat variatie. Het overdondert spelers niet met onnodige taakjes, schatten of verzamelvoorwerpen en geeft volop ruimte aan personage-ontwikkeling en de Japanse cultuur. Iemand die daar nu nog over zeurt zonder de game gespeeld te hebben, weet niet waar die over praat.

Ik kan met een gerust hart zeggen dat vooral de gameplay met Naoe voor mij precies het juiste gevoel geeft dat Assassin’s Creed-games me in het verleden gegeven hebben. En dat terwijl de omgeving nu uitdagender is geworden door extra gameplaylagen en iets slimmere vijanden. Spelen met Yasuke staat wel ver van die ideeën af, maar die secties zijn kort genoeg om je daar niet aan hoeven storen. Of dat eerdergenoemde breekpunt overigens nog gaat komen, weet ik niet – maar tot die tijd geniet ik van de onderdompeling.

Ubisoft heeft een recensiecode opgestuurd. We hebben de game gespeeld op Xbox Series X. Voor meer gamereviews kun je terecht in ons uitgebreide archief. De game is onder meer te koop bij Bol.com (Xbox Series X of PlayStation 5) en Amazon. Mocht je iets aanschaffen via de affiliatelinks, dan kunnen we daar kosteloos een kleine commissie aan verdienen en RetroReady hopelijk advertentievrij houden.