Iron Meat ademt retro, maar voelt heel modern

Toen ik gevraagd werd om Iron Meat te recenseren, was ik eigenlijk nog niet bekend met de game. Gelukkig is de hoofdredacteur dat wel en heeft die er zelf geen tijd voor, waardoor ik ermee aan de slag kan gaan. Een snelle Google-zoekopdracht leert me dat dit een Contra-achtig spel betreft en dat klinkt in mijn oren al snel interessant. Hoewel de Contra-delen, en soortgelijke spellen, vaak op een gegeven moment net te moeilijk voor mijn smaak zijn, beleef ik er wel altijd plezier mee. Geldt dat ook voor Iron Meat?

Iron Meat is uitgegeven door Retroware, een bedrijf dat zoals de naam al doet vermoeden een liefde heeft voor retrogames. Het bedrijf komt vaker aanzetten met nieuwe spellen in de stijl van vroeger, maar dan gelukkig wel voorzien van een hedendaagse engine en allerlei eigentijdse ideeën. En dat merk je direct bij Iron Meat. Alles ademt retro uit, echter speelt het als een moderne game.

Iron Meat is heerlijk in zijn eenvoud

Het spel begint op een andere planeet, waar een stel onderzoekers experimenten op een buitenaards wezen. Je raadt het al: dit gaat mis, waardoor de alien één van z’n bewaarders overneemt en door een portaal ontsnapt. Waar het naartoe leidt? Juist, naar Aarde. Ondertussen weet het ook te vermenigvuldigen en vormt het al snel een heus leger om onze planeet over te nemen. Er is flink wat stront aan de knikker dus, maar dan kom jij: een soldaat die zijn leven op het spel zet om dit nieuwe kwaad te kunnen verslaan.

Is het een uniek verhaal? Nee. Is het een verhaal dat bij een typisch run-and-gun-spel past? Ja! Je hebt duidelijk een reden om elk wezen dat je tegen komt neer te schieten, zeker omdat je zelf door hen ook belaagd wordt. Als je weleens Contra gespeeld hebt, weet je wat je kunt verwachten. Je houdt de schietknop ingedrukt en focust je vooral op het richten en daarnaast het ontwijken van vijandig vuur. Je kunt delen van de omgeving kapotschieten, je springt over dodelijke gaten en probeert de voorbijvliegende wapenupgrades te verzamelen. Even rustig blijven staan is onmogelijk.

Flinke dosis adrenaline

Hoewel die flinke dosis adrenaline heerlijk is, blijft het jammer dat je niet even stil kan gaan staan om van de omgeving te genieten. Iron Meat heeft namelijk een geweldige sfeer. Zoals eerder vermeld is Iron Meat als een retrospel aangekleed en heeft het dus pixelachtige graphics. Mocht je het helemaal retro willen maken, kan je in de instellingen ook nog eens een crt-schermfilter over de graphics heen gooien en / of een audiofilter over de soundtrack plaatsen, waardoor het als vroeger oogt en klinkt. Maar eerlijk gezegd vind ik deze instellingen overbodig. Het spel ziet er namelijk prachtig uit en de rockende soundtrack past er erg goed bij. De ambiance wordt verder versterkt door de verschillende typen vijanden, maar vooral door de baasgevechten. De Meat, zoals de wezens genoemd worden, kunnen namelijk naast het beheersen van organismen ook metalen constructies overnemen. Zo kom je op een gegeven moment tegenover een trein te staan die er alles aan doet om je te stoppen. Of wat denk je van een krokodilhelikopter en een schorpioenbushybride? Iron Meat heeft het allemaal.

Het fijne aan dit spel is dat je twee wapens bij je draagt. Wanneer je sterft, en dat gebeurt vrij snel, verlies je het wapen dat je vast hebt. Het andere wapen houd je daarentegen nog wel. Hierdoor heeft het nut om te experimenteren met welke wapens er allemaal zijn en wat de upgrades als effect hebben, zonder dat je elke keer direct je voortgang kwijt raakt. Kom je op een stuk waarbij de kans op sterven vrij groot is? Dan pak je gewoon even het andere wapen dat je prima kunt missen. Ook zorgt dit ervoor dat experimenteren nodig is. Want als je je ‘goede wapen’ verliest, ben je aangewezen op ander schiettuig.

Opnieuw en opnieuw

Helaas heeft Iron Meat ook wat mindere punten. Zo valt de moeilijkheidsgraad een beetje tegen. Op Easy heb je zodanig veel levens dat je je best moet doen om Game Over te raken en speel je het spel binnen een uur uit. Op Medium deed ik er iets meer dan een uur over en begon de uitdaging te komen, maar was het spel nog niet moeilijk. Gelukkig biedt Hard wel een uitdaging, echter kende ik de levels inmiddels wel en wist ik wat er aan zat te komen. Een pluspunt hierbij is dan wel weer dat een hogere moeilijkheidsgraad niet alleen de vijanden sterker en sneller maakt, maar het ook nieuwe vijanden introduceert.

De ontwikkelaar heeft duidelijk het spel zo gemaakt dat je het vaker (uit)speelt. Dit merk je aan de verschillen tussen de moeilijkheidsgraden en aan de lengte van het spel, maar ook aan de vrij te spelen onderdelen. Er zijn in-game achievements aanwezig, waar je het spel zeker vaker voor moet spelen, en je kunt personages vrijspelen. Heb je meerdere personages vrijgespeeld, dan kun je die vervolgens combineren om een uniek soldaat te creëren. Dit is leuk gedaan, maar biedt niet genoeg motivatie om het spel daadwerkelijk meerdere keren uit te spelen. Na de drie keer, om elke moeilijkheidsgraad getest te hebben, had ik er genoeg van. Dit wordt ook aangewakkerd doordat de verschillende levels niet divers genoeg zijn. Waar Contra nog wel unieke levels heeft, waarbij je bijvoorbeeld in een voertuig zit of de camera een bovenaanzicht heeft in plaats van een zijaanzicht, heeft Iron Meat deze afwisseling niet.

Iron Meat kopen?

Vanaf de eerste seconde dat je het spel opstart, is het al duidelijk: er is veel liefde in dit spel gestoken en dat voel je. De sfeer is geweldig, waardoor je vastgekluisterd zit en je door blijft spelen. Althans voor een uur, waarna je het spel uitgespeeld hebt. De volgende dag pak je Iron Meat er weer bij om een hogere moeilijkheidsgraad te proberen en ben je weer slechts uur zoet. Er zit dus niet heel veel vlees op de botten; tenzij je het leuk vindt om alle in-game achievements te halen en personages vrij te spelen. Voor Contra-fans kan ik Iron Meat zeker aanraden, ook al is het plezier van korte duur. Ondertussen kijk ik uit naar een tweede deel en hoop ik dat de ontwikkelaar meer soorten levels aanbiedt. Want dat is helaas het grootste struikelblok van Iron Meat: het gebrek aan variatie.

Retroware heeft ons een reviewcode opgestuurd zodat we de game konden testen.

Deze recensie is geschreven door Sven Verschoor.