Montezuma’s Revenge: 40th Anniversary Edition valt flink tegen

Zelden speel ik een remake van een game die ouder is dan ik ben, maar met Montezuma’s Revenge: 40th Anniversary Edition is dat toch echt het geval. Het origineel verscheen sinds 1984 op allerlei spelcomputers. Denk dan aan Atari 8-bit-computers, Atari 2600, Atari 5200, Apple II, Colecovision, Commodore 64, IBM, ZX Spectrum, Master System en later ook op pc, Android en iOS. De meest recente editie is nu verkrijgbaar voor Nintendo Switch, PlayStation 5, Xbox Series X en pc, met een prijskaartje van 19,99 euro.

Samen met de editie die het veertigjarige jubileum viert, verschijnt er ook een duurdere variant van 39,99 euro. Je haalt dan de Director’s Cut in huis, die toegang biedt tot een remaster. Zo heb je dus de keuze uit twee versies voor de prijs van… twee games, eigenlijk. Die 20 euro extra voor de remaster is naar mijn mening iets te veel van het goede, los van de kwaliteit van de remake. Vijf of tien euro is nog tot daaraan toe, maar eigenlijk had het de makers niet misstaan het origineel als een soort uitspeelbonus aan te bieden.

Moderne vallen in oude piramide

Maar goed, dat is niet het geval – maar dan weet je in elk geval wat je in welke versie voorgeschoteld krijgt. In beide gevallen krijg je echter met een soort-van gemoderniseerde versie te maken. Je speelt met Pedro, of zijn zus Rosita, en verkent de labyrintische, ondergrondse piramide van keizer Montezuma II. De honderd kamers van dit bouwwerk zitten vol met vijanden, vallen en schatten en aan jou de taak om er levend uit te komen – het liefst natuurlijk door zo veel mogelijk schatten mee te nemen onderweg.

Tijdens je avontuur kom je geregeld afgesloten deuren tegen. Je moet dan vaak een omweg maken om ergens anders een sleutel vandaan te halen, zodat je die gesloten deur kunt openen. Als je dat al modern vindt klinken voor een piramide van een keizer, dan klinkt dit waarschijnlijk nog gekker in de oren. Montezuma II heeft zijn privéruimtes namelijk ingelegd met laserstralen en transportbanden, naast de te verwachten vuurkuilen en verdwijnende vloeren. Je moet constant opletten waar je loopt, klimt en springt.

Montezuma’s Revenge – toen en nu

In veel opzichten was Montezuma’s Revenge de eerste game in z’n soort. Zo is dit één van de eerste puzzelplatformers en mogelijk ook één van de eerste metroidvania’s (een term die destijds niet eens bestond). Iedere keer wanneer je aan een run begint, dan heb je de taak om de schatkamer op de onderste verdieping te bereiken. De piramide heeft 99 kamers (exclusief de startkamer) verdeeld over negen verdiepingen. De onderste laag is alleen begaanbaar wanneer je de fakkel gevonden hebt – anders zie je niets.

Nu klinkt dat misschien als appeltje-eitje, maar je moet die fakkel wel eerst zien te vinden. Je krijgt daarnaast te maken met een beperkte hoeveelheid item slots, waardoor je niet altijd alles kunt meenemen wat je onderweg vindt. Verder zijn er negen niveaus aan moeilijkheidsgraden. Per niveau past de game het levelontwerp en de plaatsing van de vijanden aan, waardoor je steeds meer uitgedaagd wordt. Zo kan het zijn dat een voorheen open pad ineens gesloten is of dat spullen op een andere plek liggen.

Draak van een besturing

Als je de jubileumeditie naast het origineel legt, dan is de game in de basis gelijk. De indeling is hetzelfde, de uitdaging is hetzelfde en de ervaring is grotendeels hetzelfde. Ten opzichte van de eerste editie is het spel er… grafisch op vooruitgegaan. Ik bedoel, in letterlijke zin. Ik vind de gekozen stijl niet per se tof of mooi, maar denk wel dat het bij de kneuterigheid van de jaren tachtig past. Tijdens het spelen spreekt de keizer steeds tot je en dat voegt wat sfeer toe, maar meer dan doet hoef je helaas niet te verwachten.

Vaak is het zo dat wanneer er een remake van een oude game verschijnt, de gameplay her en der aangepakt wordt om (schoonheids)foutjes te verbeteren. Of om games voor het huidige gaminglandschap klaar te stomen. Maar ook op dit vlak stelt Montezuma’s Revenge: 40th Anniversary Edition teleur. De bediening komt haast één-op-één overeen met het spel uit de jaren tachtig en voelt dus nog even houterig als archaïsch aan. Ja, het blijft dicht bij dat origineel – maar dat was ook al een draak om te besturen.

Montezuma’s Revenge: 40th Anniversary Edition kopen?

In dat opzicht lijkt het sterk alsof de 40th Anniversary Edition vast is blijven zitten in het verleden. De besturing en physics voelen niet altijd zo responsief als je zou willen. Het had fijn geweest als de nieuwe versie wat vernieuwing zou aanbrengen op die twee vlakken, zodat je de game op een nieuwe manier kunt beleven. De gemaakte fouten voelen daardoor niet altijd eigen; je geeft al snel de gebrekkige besturing de schuld. Springen is soms lastig inschatten en levert flink wat frustrerende momenten op.

Ik vind het derhalve moeilijk om Montezuma’s Revenge: 40th Anniversary Edition aan te bevelen aan zowel oude als nieuwe spelers. Ik gok dat spelers van het eerste uur er gigantisch op afknappen en het liever bij het origineel willen houden, terwijl nieuwe spelers waarschijnlijk slecht gaan op de discrepantie tussen de grafische stijl en de bediening. Mocht je toegang hebben tot één van de versies van de consoles die ik eerder noemde, blijf het spel dan lekker daarop spelen en vergeet deze tegenvallende remake.

Uitgever Eastasiasoft Limited heeft ons een reviewcode opgestuurd voor deze game. We hebben het spel gespeeld op pc. Voor meer gamereviews kun je terecht in ons uitgebreide reviewarchief.