In de naam van gamebehoud

315 euro is een hoop geld. Maar als je rekening houdt met het feit dat dit bedrag verdeeld is over twee systemen die allebei al jaren op de markt zijn, dan had ik het geld natuurlijk net zo goed in de loop der jaren kunnen uitgeven. Waarschijnlijk was ik dan duurder uit, omdat ik nu veel games tegen een gereduceerde prijs kon kopen. Bovendien zitten er games tussen die fysiek niet (meer) verkrijgbaar zijn – en als dat wél het geval is, dan lopen de kosten nog hoger op. Dit was dus de minst kwade keuze van alle opties die ik had. Maar het voelt wel een beetje wrang dat ik die keuze überhaupt moest maken.

Ik snap dat het sluiten van zo’n downloadwinkel een noodzakelijk kwaad is als commercieel bedrijf. Digitale producten vereisen immers onderhoud en onderhoud kost geld. Wanneer mensen nauwelijks gebruik meer maken van zo’n winkel, is dat weggegooid geld. Helaas zijn er ook vrij weinig opties voor het overbrengen van bestaande content, omdat zowel de Nintendo 3DS als Wii U unieke systemen zijn met features die op geen ander platform zijn te vinden. Dit in vergelijking met bijvoorbeeld backward compatibility op Xbox, waar elke console nagenoeg dezelfde controller heeft. Ontwikkelaars moeten dan behoorlijk wat tijd, energie en geld investeren om die content draaiende te krijgen op de Switch; dat is de moeite vaak niet waard.

Het openhouden van de Nintendo eShop op deze systemen is een onredelijke wens. Dat zoveel videogames verloren gaan is desondanks ontzettend zonde. Maar op de vraag hoe Nintendo de games goed kan preserveren, weet ik geen antwoord. Wellicht via externe instituties, zoals de Video Game History Foundation uit de Verenigde Staten of de Game Preservation Society uit Japan. Games bestaan heel simpel gezegd uit code en code kan opgeslagen worden. Het bedrijf kan op z’n minst een poging doen de nalatenschap van haar systemen op deze manier te waarborgen.

Een andere manier is via emulatie. De laatste tijd zet Nintendo meer in op emulatie via Nintendo Switch Online. Met dat abonnement krijg je toegang tot een selectie games die eerder uitkwamen voor de NES, SNES en Nintendo 64. Helaas kun je de games niet kopen; dus als Nintendo de stekker uit zo’n dienst trekt, raak je tevens de toegang kwijt tot al die retrotitels. Vandaar dat ik ook flink investeerde in games die uitkwamen voor oude systemen, mits ik ze niet fysiek in één van de vier Billy-kasten had staan. Dan heb ik in elk geval m’n best gedaan. Tot slot gebruiken sommigen dit probleem om piraterij goed te praten, maar dat is natuurlijk geen oplossing, aangezien het om diefstal gaat. Bedrijven moeten een legale manier bieden om games voor altijd beschikbaar te stellen.

Persoonlijk vind ik het heel belangrijk om oude games toegankelijk te houden voor iedereen. Niet alleen omdat games kunstwerken zijn of omdat je er zelf met een roze bril op kunt terugkijken, maar omdat het interactieve medium nog altijd relatief jong is en in korte tijd grote stappen heeft gemaakt. De oudere titels brengen dat heel mooi in kaart, waardoor het dus een belangrijk stukje geschiedenis is. Iedereen met interesse in die geschiedenis zou zoveel mogelijk toegang moeten hebben tot kennis uit het verleden, net zoals dat gaat met schilderijen, beelden, muziek en films.

Voor de toekomst verwacht ik minder grote problemen. De Nintendo-games van nu leunen minder op gekke touchscreen- of bewegingsgevoelige besturingen. Als het volgende Nintendo-systeem gewoon ‘normale’ controllers ondersteunt, dan is de kans vrij groot dat Nintendo dik inzet op backward compatibility, net zoals Microsoft dat al doet. Wellicht dat je in 2035 dan nog steeds Switch-games kunt kopen op het systeem dat dan verkrijgbaar is. In de naam van gamebehoud zou dat heel fijn zijn, want games verliezen aan het verloop van de tijd is eeuwig zonde.