Mario & Luigi Brothership aast op het Disney-publiek

Als je het internet mag geloven dan leeft er een behoorlijke controverse over de game Mario & Luigi Brothership. Dat heeft mij – en ik denk veel recensenten met mij – ertoe gedreven er alsnog een gesprek van onderwerp van te maken. Aanvankelijk was ik niet voornemens een review te schrijven, omdat we de recensiecode na de lancering van het spel binnenkregen en ik onder meer bezig was met Dragon Quest III HD-2D Remake en Dragon Age: The Veilguard. Maar ik heb die games aan de kant geschoven voor deze titel.

Het was voornamelijk de Amerikaanse IGN-recensie die veel stof deed opwaaien. De Nederlandse variant, waar ik soms als externe bron content voor aanlever, is een stuk positiever. Maar wanneer één (groot) medium negatief is, dan zie je meestal een golf van negatieve of negatief geladen recensies verschijnen. Dat is een psychologisch fenomeen; alsof er dan een denkbeeldig startschot gegeven is om hyperkritisch, pietluttig of cynisch te zijn. De vraag die dan bij mij naar boven komt, is: is Brothership dan zo’n slecht spel?

Nieuwe ontwikkelaar aan het roer

Het korte antwoord op die vraag is ‘nee’. Het lange antwoord op de vraag is ‘nee, maar’. Want er zijn wel degelijk aspecten van Mario & Luigi Brothership waar je terecht kritiek op kunt leveren. Maar om het spel dan finaal af te branden of een negatief koopadvies mee te geven, dat gaat me te ver. Je merkt bijvoorbeeld dat er een nieuwe ontwikkelaar aan het roer staat. De oude developer, Alphadream, is helaas failliet gegaan, waardoor Octopath Traveler-maker Acquire het stokje overneemt (met wat hulp van ex-Alphadream’ers).

Het helpt Mario & Luigi Brothership ook niet dat fans van de reeks bijna tien jaar hebben moeten wachten op dit vervolg. Een broodnodige ook nog, omdat de laatste twee rpg’s geen (commercieel) succes waren. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen voor veel gamers, die inmiddels van school af zijn en wellicht een andere kijk op hun favoriete hobby ontwikkeld hebben. In dat opzicht kan een spel snel iets verkeerd doen, helemaal als de richting niet bevalt. Dan heb je te maken met een fundamenteel probleem.

Context achter de recensies

Ik zou eigenlijk willen beargumenteren dat Mario & Luigi Brothership helemaal niet zo’n andere richting op vaart als zijn voorgangers. In plaats daarvan denk ik dat een groot deel van de doelgroep volwassen geworden is en merkt dat de gameplay iets te veel op het jongere publiek gericht is. En hoewel die beoordeling klopt, gaat die voorbij aan het feit dat de Mario & Luigi-reeks dat eigenlijk altijd al gedaan heeft. Dit is een gameserie die bedoeld is voor jong en oud, wat je wellicht niet door hebt als je wat jonger bent.

Ik denk niet dat ik het per se hoef op te nemen voor een game van een bedrijf dat volgens meer dan 38 miljard euro waard is. Maar ik denk wel dat dit belangrijke context is om mee te nemen als je allerlei recensies leest of bekijkt. Ikzelf heb alleen Superstar Saga en Bowsers Inside Story gespeeld binnen deze franchise en ben er dus wel bekend mee, maar ik ben geen groot fan. Ik prefereer Paper Mario: The Thousand-Year Door of Super Mario RPG boven de Mario & Luigi-serie, vanwege de veelzijdige teamopties.

Disney-achtige magie

Maar dat neemt niet weg dat ik een spel als Mario & Luigi Brothership niet op waarde kan inschatten of kan waarderen wat het spel aanbiedt (ten opzichte van wat het niet heeft). Zo kan ik de grafische stijl enorm waarderen, dat een voortzetting is van de laatste 3DS-delen in de serie. De vormgeving komt echt tot leven dankzij de extra kracht van de Nintendo Switch, waardoor de personages en de werelden een haast Disney-achtige magie en kwaliteit hebben (op wat gestotter hier en daar na, maar dat mag geen naam hebben).

De manier waarop de broers in gevechten samenwerken en de sierlijkheid van de gezamenlijke aanvallen doen niet onder voor een moderne Disney-film. Daarnaast is er enorm veel variatie in de verschillende eilanden die je bezoekt, al zijn het wel grotendeels bekende thema’s zoals ijs, vuur, woestijn en tropisch. Maar de game verrast ook met een groot kantoorgebouw en een interactief doolhof op een soort carnavalseiland. Ik wil er liever niet te veel over weggeven, net als over het verhaal, omdat het het leukst is dat zelf te ontdekken.

Het onderliggende thema

Er is wel iets dat ik kwijt wil over dat verhaal en de manier waarop Mario & Luigi Brothership alles overbrengt aan de speler. Zo biedt het spel volop ruimte aan karakterontwikkeling voor de vele unieke personages die je tegenkomt. Natuurlijk speelt het ontwerp daarin een rol, maar de meeste eer is weggelegd voor het schrijfwerk. De eilandbewoners klinken allemaal uniek en hebben gelukkig de traditionele droge humor waar de serie om bekendstaat. Ik ga heel goed op het onderliggende thema en alle woordgrappen die daarbij horen.

Het onderliggende thema is duidelijk ‘verbinding’. Dat is zowel letterlijk als figuurlijk. In Mario & Luigi Brothership word je geacht een speciale boom (die onderdeel is van een schip waar je op vaart) te helpen groeien die allerlei losse eilanden samenbrengt. Daarnaast zien de bewoners eruit als stopcontacten en hebben ze allerlei accessoires en namen die iets te maken hebben met stroom en elektriciteit of iets maken of opbouwen. Dat is veelal onderwerp van gesprek in dit spel, waardoor alles mooi samenkomt als net geheel.

Het tempo en de zijmissies

Waar ik een beetje moeite mee heb is de tempo, vooral in het begin. Zo duurt het best lang voordat je bijvoorbeeld de kenmerkende hamers hebt voor de gebroeders Mario. Ook kunnen sommige personages gevoelsmatig oeverloos lang doorgaan over een bepaald missiedoel of gameplay-idee, met als doel ervoor te zorgen dat je als speler altijd begrijpt wat je moet doen. Voor jonge spelers is dat prima, maar oudere gamers hebben dat niet nodig. En voor hen is er gelukkig de doorspoelknop, voor als alles te lang duurt.

Zoals het een goede rpg betaamt heeft Mario & Luigi zijmissies. Daarmee krijg je wat extra ervaringspunten, handige items of broodnodige context achter het hoofdverhaal. Sommige missies moet je klaren voordat je verdergaat met de hoofdmissie – doe je dat niet, dan kun je dingen mislopen. Over het algemeen vind ik de normale zijmissies saai. Je doet hier en daar wat fetch quests die een paar minuten kosten en helaas weinig voldoening brengen. Ze voegen daarvoor te weinig toe aan het hoofdverhaal.

Verfijnd en authentiek

Gelukkig maakt het opgefriste, verfijnde en nog steeds authentiek aanvoelende gevechtssysteem een hoop goed. De vechten is interactief: je moet met gepaste timing op de juiste actieknop drukken om meer schade toe te brengen of een speciale move uit te voeren. Niet alleen keren er een aantal bekende moves terug, ook hebben de broers nieuwe middelen tot hun beschikking die het vechten fris en avontuurlijk houden. Er is bovendien volop ruimte voor variatie, dankzij speciale, tijdelijke bonussen.

Helaas vind ik het – zelfs na twintig uur spelen – niet chill dat de ontwikkelaar de bediening van Luigi aangepast heeft. Tijdens gevechten val je nog steeds aan met de B-knop, zoals dat vroeger was, maar niet voordat je een type aanval met de A-knop selecteert. Ik moet er nog altijd een bewuste handeling van maken om de een andere knop voor het aanvallen te gebruiken, waardoor het soms misgaat. Dit is mijn spiergeheugen, maar feit is wel dat dit wezenlijk anders is dan in de voorgaande delen van de franchise.

Geniale ingeving van Luigi

De recensie is al best lang, maar ik wil graag nog één belangrijk aspect benoemen wat deze game uniek maakt ten opzichte van vorige delen in de serie: Luigi Logic (ik speel het spel overigens in het Engels). Op bepaalde momenten in de game kun je Luigi een specifieke taak laten uitvoeren, waardoor je verder komt. De opdracht is extreem contextgevoelig en herhaalt zichzelf zelden. Maar met een druk op de knop kun je de groene Mario iets laten doen wat de rode Mario zelf niet kan, of waar die hulp bij nodig heeft.

Tijdens baasgevechten kan Luigi ook zo’n geniale ingeving krijgen. Op de achtergrond kan er tijdens het vechten iets veranderen, waar de lange slungel op geheel eigen wijze gebruik van kan maken. Zodra je de L-optie selecteert als actie, moet je een aantal handelingen verrichten waarmee je – als het goed is – de baas veel schade toebrengt. Die aanvallen zijn vaak leuk bedacht en gevonden en geven meer jus aan het vechten mee. Je kunt die overigens niet tot in de eeuwigheid herhalen, waardoor ze extreem waardevol zijn.

Mario & Luigi Brothership kopen?

Onderaan de streep ben ik niet van mening dat Mario & Luigi Brothership een negatief koopadvies verdient. Het spel is lekker koddig, biedt volop ruimte aan om te experimenteren binnen het gevechtssysteem en heeft een overkoepelend, misschien zelfs hartverwarmend verhaal dat we nog niet eerder tegengekomen zijn in de reeks. Je merkt aan allerlei kleine dingen dat een andere ontwikkelaar verantwoordelijk is voor de game en dat er wat groeipijn is – maar niets van dat zou je moeten weerhouden van spelen.

Brothership komt wat traag op gang, de Luigi Logic-momenten voelen soms in de gewone spelwereld wat overbodig aan en het is ook jammer dat je niet aan de broers ziet dat je ze nieuwe schoenen, tuinbroeken en handschoenen geeft – maar de effecten merk je gelukkig wel tijdens de vele battles. Net als altijd aast Mario & Luigi op het Disney-publiek, door de game toegankelijk te maken voor jong en oud en door dit keer de grafische stijl van sierlijke animaties te voorzien die niet onderdoen voor animatiefilms van het huis van de muis.

Nintendo heeft ons een code gegeven voor de recensie. Mario & Luigi Brothership is nu te koop bij onder meer Bol en Amazon.