Nikoderiko review: beter dan Donkey Kong en Crash Bandicoot?

Nikoderiko is een ouderwetse platformgame, en daar houd ik van. Als kind waren mijn zus en ik grote fan van de Crash Bandicoot-serie. De eerste zes delen hebben wij helemaal plat gespeeld, maar daarna werden de spellen een stuk minder goed. Gelukkig kon ik ondertussen altijd bouwen op Donkey Kong Country. Deze twee series, samen met bijvoorbeeld Mario en Banjo-Kazooie, hebben ervoor gezorgd dat mijn jeugd gevuld was met de beste platformervaringen. Die goede, oude tijd mis ik vandaag de dag hevig, waardoor ik naar een spel verlang dat me soortgelijke avonturen laat beleven. Yooka-Laylee, A Hat in Time en New Super Lucky’s Tale ging Nikoderiko vooraf, maar brachten me net niet wat ik zoek. Kan de nieuwkomer dat wel?

Spirituele opvolger van Crash Bandicoot…

Ontwikkelaar VEA Games verbergt niet dat Crash Bandicoot en Donkey Kong Country voor de studio schoolvoorbeelden zijn. Nikoderiko is duidelijk hierop gebaseerd en zou zonder twijfel het resultaat zijn als beide series gecombineerd zouden worden. Dit is zelfs zo erg dat ik meerdere mensen, bij hun eerste kennismaking met de game, hoorde zeggen dat dit haast plagiaat betreft, maar dat heftige statement onderstreep ik niet. Hoofdpersoon Niko en zijn zus Luna zijn mangoesten, die zeker overeenkomsten hebben met buideldassen, oftewel Crash en Coco Bandicoot. Niko is dan ook vrij smal, net als Crash. Maar daar houden de overeenkomsten niet op.

Nikoderiko is een echte platformer. Over het algemeen is dit vanaf de zijkant gezien, maar af en toe wisselt het level naar een ander camerapunt waarbij je naar de camera toe rent. Meestal ren je dan weg voor een vallende steen of een monster dat je achtervolgt. Klinkt bekend, toch? Net zoals die houten kisten die je kapotmaakt, om de in-game valuta te verzamelen. Dit zijn geen appels, maar de inspiratie is duidelijk. En dan hebben we het nog niet over de verzamelobjecten gehad, die je vaak in bonusgebieden vindt of op een plek waar je iets meer capriolen voor moet uithalen. Compleet met splash screen zoals in Donkey Kong Country, en deuntjes en geluidjes die ons aan beide franchises doen denken.

…of juist van Donkey Kong Country?

Het is inmiddels duidelijk dat ook Donkey Kong Country een hevige inspiratiebron geweest is. Dit begint al met hoe de levels zijn opgebouwd. Dit zijn typische gebieden die Donkey Kong Country ook heeft. Denk hierbij aan lianen waar je aan slingert, rails waar je in een mijnkar overheen raast en waarbij je over gaten moet springen, vijanden waar je op moet springen om hogerop te komen en meer. Vaak is de juist weg aangegeven met wezens die lijken op vuurvliegjes (horen we daar iemand Rayman roepen?) in plaats van bananen. En door ze soms ook van het gebaande pad te volgen, beland je in een bonuslevel. De ingang naar die minigebieden lijkt bijvoorbeeld een rots, maar zodra je er tegenaan loopt verschijnt er een opening. Als beloning krijg je hier veel vuurvliegjes, een verzamelobject of vind je een afvuurton. Kong-veteranen weten direct wat deze ton doet: zodra je erin zit, vlieg je naar een bonusgebied.

Zoeken naar alle beschikbare wegen en geheimen wordt flink beloond op verschillende manieren. De meest opvallende beloningen zijn de letters. Ook dit is een typisch Donkey Kong Country-element. Je zoekt nu niet naar K O N G, maar naar N I K O. Niet heel subtiel, dit. Naarmate het spel vordert, wordt het steeds moeilijker om deze letters te vinden. En soms vind je ze wel snel, maar kan je er niet bij. Eén van de oplossingen is om dan om een dier te gebruiken. Jawel, ook dit onderdeel is overgenomen. Op specifieke momenten kun je een dier vinden, waar je op kan rijden. Er is een handjevol verschillende dieren, elk met een eigen specialiteit. En om de vergelijkingen mee af te sluiten: ga aan het begin van een level zeker eerst naar links en loop aan het eind van het level eerst voorbij de finish. Geheel in Donkey Kong-stijl tref je daar extra’s en geheimen aan.

Maar het is het niet helemaal

Het is dus duidelijk dat Nikoderiko geen origineel spel is. Maar is dat erg? In de basis vinden we van niet. Beter goed gejat, dan slecht bedacht, zeggen wij dan. Echter, helaas betrappen we het spel zelden op een eigen idee en dat is zonde. Eén van de weinige punten die je niet terugziet in de twee inspiratiebronnen is dat je met de verzamelde vuurvliegjes en andere verzamelobjecten buiten de levels om dingen kan vrijspelen. Vind je het leuk om op een specifiek dier het spel te spelen? Dan koop je deze om overal te kunnen gebruiken. Het dier heeft dan slechts één leven en moet je opnieuw kopen als het dood gaat — maar hey, dit kan niet in de andere games. Verder zijn er lootboxes die je met de verzamelde voorwerpen koopt. Die doosjes met willekeurige inhoud bevatten per keer één vrij te spelen onderdeel. Denk hierbij aan personagedesigns en muziek. Een leuke toevoeging, maar het biedt te weinig speciaals aan.

Dat laatste is een gevoel dat ik wel vaker had tijdens het spelen. Het spel oogt prachtig, de muziek is top (de componist van Donkey Kong Country heeft meegewerkt; dit is en blijft een vreemde tijdlijn) en in de basis is het gelukkig wel een prima platformer. Maar ik gebruik de woorden ‘in de basis’ bewust, aangezien het nooit helemaal weet te overtuigen. Het voelt vaak als ‘net niet helemaal’ aan. En dat is zonde, aangezien de potentie er wel ligt. Ik hoop dan ook zeker dat de makers aan een vervolg gaan werken, waarbij die oomph wel aanwezig is. Nu is er vooral sprake van een hoop verspilde potentie. Maar eerlijk is eerlijk: het fundament ligt er. Nu de eigen gameplay nog.

Problemen met de Nintendo Switch-versie

Voor deze recensie hebben wij Nikoderiko op zowel de Nintendo Switch als op de Xbox Series X gespeeld. Het spel is uiteraard gelijk in beide versies, echter is het duidelijk dat de Switch-versie ondermaats is op technisch vlak. Het draait slechts op dertig frames per seconde, en dat voel je tijdens het spelen. Bewegen in het algemeen werkt matig, waardoor je niet echt het idee hebt de controle over Niko te hebben. Je gaat daardoor onnodig vaak dood en dat levert wat frustraties op. Gelukkig houdt het spel per level enkel bij hoe vaak je sterft en heb je geen levens om game over mee te gaan. Maar als je voor de zoveelste keer hetzelfde stuk opnieuw moet spelen, vanwege een sprong dat net een millimeter misplaatst was, dan begint de ergernis de overhand te nemen.

Ook heeft Nikoderiko op de Switch iets meer last van kleine bugs, zoals het niet goed laden van een texture of het verkeerd registreren van een aanraking. Denk hierbij aan een vijand die je enkel van boven kan raken en het spel hierbij denkt dat je toch van de zijkant aanvalt. Of dat je via een geheime route via tonnen onder een breekbaar platform komt, maar de game dit niet registreert als breekbaar. De ton eronder blijft je er maar tegenaan schieten, totdat je met moeite naast de ton valt en sterft. De volgende keer schiet je dan wel goed door het platform heen. Dat de Switch moeite met het spel heeft, merk je ook aan de laadtijden. Waar de Xbox-versie er bijna twintig seconden over doet om een level te laden, doet de Switch er bijna veertig seconden over. Beiden zijn naar mijn mening te lang, maar veertig seconden is echt onacceptabel.

Nikoderiko kopen?

Ontwikkelaar VEA Games verraste aanvankelijk met de aankondiging van Nikoderiko. Een platformer zoals in de goede, oude tijd, maar dan in een modern jasje. Het was destijds meer dan duidelijk dat Crash Bandicoot en Donkey Kong Country de twee inspiratiebronnen zijn en daar zagen we veel potentie in. De uitwerking is zeker niet slecht, maar het laat helaas te veel te wensen over. Wil je een vermakelijke platformer en kan je tegen eventuele frustratie die ontstaat door kleine onnauwkeurigheden? Dan is Nikoderiko zeker het proberen waard. Maar de game bereikt helaas niet het niveau van zijn voorlopers. Ondertussen kijken we wel uit naar een eventueel vervolg, dat hopelijk meer een eigen smoelwerk krijgt.

Uitgever Knights Peak Interactive heeft een reviewcode gegeven. We hebben de game ook zelf aangeschaft. De reviewer speelt de game op Nintendo Switch.