In Simon The Sorcerer: Origins regeert de logica niet altijd
Simon The Sorcerer heeft zowaar een nieuw deel gekregen. De grote vraag is of de magie van de jaren negentig dertig jaar na dato nog net zo krachtig is. Peter zet als fervent speler van point-and-click games de stap in de klassieke fantasiewereld om die te beantwoorden.
Simon The Sorcerer: Origins is een nieuw deel in een klassieke reeks point-and-click spellen. Zo’n 32 jaar geleden verscheen het eerste deel dat hoge ogen gooide: een Britse tegenhanger van de Monkey Island- en Kings’s Quest-games, aldus de originele makers. Net zoals bij veel concurrenten bevat het spel de nodige humor, alleen hier voert het sarcasme de boventoon. Simon is namelijk een enorm probleemkind.
Rickrolled in 2025?
De game begint met een korte intro waar we Simon achter in een auto zien zitten. Hij is duidelijk verveeld terwijl zijn ouders voorin het rijdende voertuig zitten. Uit die verveling zet hij zijn oude Pony-walkman op en gelijk hoor je een nummer dat vrij bekend klinkt (maar niet helemaal). Als kind van de jaren tachtig herkende ik het vrij snel: Together Forever van niemand minder dan Rick Astley. Het is geen Never Gonna Give You Up; ontwikkelaar Smallthing Studios rickrollt je niet echt, maar het zet wel de toon voor de rest van het spel.
Simon is niet blij. Zijn ouders hebben besloten te verhuizen en je start dan ook vanaf het moment dat je aankomt bij je nieuwe huis. Je moeder is degene die jou de nodige hints geeft en fungeert daardoor als de tutorial. Simons opmerkingen naar haar toe maken duidelijk dat die geen lieverdje is. Je leert snel dat hij van school getrapt is door zijn slechte houding en de problemen die hij veroorzaakte. Na een paar puzzels waarbij je al heel snel ‘Oooh, zo zit het!’ tegen jezelf zegt, betreed je je nieuwe kamer. Althans, dat was de bedoeling. Maar het lot heeft anders besloten en je wordt wakker in een donkere grot met vuurvliegjes. De eerste keer in een vreemde wereld.
Het verhaal vóór het origineel
Simon The Sorcerer: Origins is een prequel. Het is onderdeel van de serie, maar het speelt zich af vóór het eerste spel. Merkwaardig, zou je denken, gezien het allereerste spel begon met het idee dat hij plotseling in de fantasiewereld terechtkomt door een opengevallen boek op zolder, gevonden door je hond Chippy. Je leert in die game dat Chippy eigenlijk de hond is van Calypso, een stokoude tovenaar die een brief voor je geschreven en jouw hulp nodig heeft.
Maar hoe is Chippy in het bezit van Simon gekomen in de echte wereld en hoe kent Calypso de jongen nu eigenlijk? Die vragen worden nu, met goedkeuring van de originele makers Mike en Simon Woodroffe, beantwoord in Origins. In het nieuwe deel is Calypso de eerste persoon die je leert kennen. Uiteraard is het jouw doel terug naar huis te gaan en om te achterhalen hoe je hier terechtkwam. De oude tovenaar wil jou wel helpen, maar je bent onderdeel van een profetie en dus moet je een hoop zelf doen. En dat is duidelijk te merken terwijl je aan het spelen bent.
Onlogische puzzels en eureka momenten
Een groot deel van de point-and-click adventuregames die uitgekomen zijn dit jaar hebben een soort hintsysteem ingebouwd. Nu heb ik die zelf eigenlijk niet nodig gehad, omdat ze veelal vol zitten met vooral logische puzzels. Maar Origins is overduidelijk van de oude stempel en doet het zonder zo’n systeem. Wat je hebt, is een notitieblok met daarop een paar zinnen die onderdelen van je queeste aangeven. Hoe je die bereikt is volledig aan jou.
Daar heb ik op zich geen moeite mee, maar net zoals behoorlijk wat titels van weleer zijn sommige puzzels af en toe vrij onlogisch. Dus de kans is groot dat je sneller vastloopt. Dat gebeurt ook regelmatig bij mij. Het is hierdoor typisch een spel dat, wanneer ik even niet meer weet wat ik moet doen, ik wat anders ga doen. Een dag later pak ik het wel weer op, zie ik het vaak met frisse ogen en voor ik het weet heb ik ineens twee nieuwe objecten in m’n inventaris. En nu weet ik niet waar ik die voor kan gebruiken. Dat idee.
Het gevoel dat je een puzzel overwonnen hebt, is altijd wel erg lekker, dat moet ik wel zeggen. Voor één van de puzzels zat ik geruime tijd vast. Ergens in het eerste dorp was een stok gebruikt om een luik open te houden. Dat luik zat op de eerste verdieping van een lokale herberg en naast het gebouw zag je iets van stromend water. Hoewel ik een tijdje toegang had tot zowel een vuur- als een ijsspreuk, was het kwartje nog niet gevallen. Ik riep luidkeels ‘oh ja!’ toen die via een plotselinge ingeving wel viel. Dat soort dingen doen me altijd goed, en dan maakt het mij niet uit hoe lang ik doe over een spel. Of hoe frustrerend of onlogisch de puzzels soms kunnen zijn.
Animaties uit de jaren 90 en herhalende uitspraken
Het helpt dat Simon the Sorcerer: Origins vol zit met grappige verwijzingen en heerlijk sarcastische opmerkingen. De oneliners vliegen je soms om de oren als je iets nieuws vindt, maar daar blijft het niet bij als het gaat om het emuleren van het typische jaren negentig-gevoel. Na een gesprek dat het verhaal voortzet, hoor je geregeld dezelfde uitspraken. Als je objecten combineren wil met elkaar, of ze gebruiken wil in de wereld, dan heeft Simon drie dezelfde uitspraken voor als het niet werkt. Je krijgt die best vaak te horen als je even vastzit. Ik heb daar zelf weinig moeite mee, maar ik snap het als je dat zou irriteren.
Gelukkig is het wel zo dat voor de bekenden van de reeks de stem van de jonge tovenaar wederom ingesproken is door acteur Chris Barrie. Die voelt dus als vanouds aan. Calypso en andere personages hebben andere stemmen en dat is dan even wennen. Maar ze klinken allemaal zeer goed waardoor ik er geen moeite mee heb. Net zoals de soundtrack van componisten Mason Fisher en Giorgio Maioli. Die is zeer fantasievol en lekker speels. Het originele themanummer van de serie is natuurlijk ook aanwezig.
Wat voor sommigen misschien wel wennen is, is de nieuwe animatiestijl. De ontwikkelaar is voor een handgetekende vormgeving gegaan dat erg doet denken aan Disney in, zoals te verwachten is ondertussen, de jaren negentig. Hoewel de eerste twee delen pixelartgames zijn vind ik dit persoonlijk een goede richting. Het is in ieder geval stukken beter dan Simon The Sorcerer 3D. Niet elke animatie is van hoog niveau en sommige ogen wat ruw, maar over het algemeen heb ik niets te klagen. Behalve dan over de loopbewegingen, aangezien het net lijkt alsof Simon zweeft, soms.
Simon The Sorcerer: Origins kopen?
Zijn sarcastische Britse humor, een fantasiewereld met merkwaardige personages, het regelmatig doorbreken van de vierde wand en point-and-click adventures jouw ding? Dan zit je met dit spel wel goed. Heb je nog niet eerder een deel in de reeks gespeeld, dan is dit tevens een ideaal instapmoment. Hoewel het spel niet perfect is, merkt ik dat de Italiaanse studio hier met een hoop liefde voor zowel het genre als de serie aan gewerkt heeft. Het is het eerste spel uit de stal van Smallthing en ik ben nu zeer benieuwd naar wat er verder komt. Ik hoop dat die meer gaat doen in de magische wereld van de puberale tiener — ik zit er in elk geval klaar voor.
We hebben een recensiecode gekregen om de game te kunnen testen en hebben Simon The Sorcerer: Origins gespeeld op pc (via Steam). Voor meer gamereviews kun je terecht in ons overzicht. Je kunt je daarnaast aanmelden voor onze Discord, waar we het over dit soort spellen en meer hebben.
